Για να έχει ένας γονιός ψυχική/πνευματική σύνδεση με το παιδί του, θα πρέπει να αποκτήσει σύνδεση ψυχική/πνευματική με το δικό του εσωτερικό «παιδί»: με τον βαθύτερο ψυχισμό του. Να έχει τουλάχιστον αρχίσει να συνθέτει τα εσωτερικά, διασκορπισμένα κομμάτια του.
Η σχέση μας με τα παιδιά μας ξεκινά ουσιαστικά πριν από τη γέννησή τους... ή τη στιγμή που αναλαμβάνουμε την ευθύνη να δούμε τον εαυτό μας και τη σχέση που έχουμε με τα εσωτερικά μας μάτια. Από αυτή τη διαφορετική θέαση, ο χρόνος αντιστρέφεται, οι πραγματικότητες συγχέονται και τα γεγονότα αποκτούν άλλο νόημα στο συνολικό πάζλ της ζωής μας.
Οι περισσότεροι γονείς - όπως έχουμε μάθει και συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε - έχουν μόνο κοινωνικές, εγωικές σχέσεις με τα παιδιά τους, που αργά ή γρήγορα παρουσιάζουν διάφορα συμπτώματα: απομάκρυνση, αγεφύρωτες διαφορές, παραίτηση, αρρώστια, πόνο και πίκρα.
Κανείς δε «φταίει». Είναι άσκοπο και σπατάλη ενέργειας να ψάχνουμε «φταίχτες», κακοποιούς και ενόχους, καταλογίζοντας «ευθύνες» (ένας όρος που έχει κατακρεουργηθεί, ούτως ή άλλως), από τον παρόντα συλλογικό τρόπο σκέψης..