Διαφέρουν από οποιαδήποτε άλλη συμβουλευτική, διδακτική μέθοδο καθώς δεν «διδάσκουν» αλλά δείχνουν προς έναν πιο δημιουργικό, διευρυμένο τρόπο σκέψης, που οφείλουμε όλοι να κατακτάμε. Άλλωστε, η στασιμότητα, είναι φτιαχτή και αφύσικη κατάσταση του Ανθρώπου.
Οι διάλογοι διαφέρουν από τις συζητήσεις που μάθαμε να ανταλλάσσουμε, σε αρκετά σημεία. Αυτά τα σημεία γνωρίζω, πως δεν γίνονται απόλυτα κατανοητά, παρά μόνο μέσω βιώματος, με τους συν-διαλογιστές δηλαδή.
· Κάθε φορά, κάθε διάλογος, διεξάγεται με «καινούργια» πρόσωπα.
· Η γραμμική κατάταξη της μνήμης και της λογικής κατηγοριοποίησης δεν είναι αναγκαία, αλλά χρησιμοποιείται, όπου και όταν χρειάζεται, ως εργαλείο.
· Οι διάλογοι έχουν κάθε φορά απρόβλεπτη κατάληξη, καθώς ανοίγουν διόδους παρά προσφέρουν κλειστές φόρμουλες και πραγματικότητες.
· Οι συν-διαλογιστές είναι ισότιμοι, ελεύθεροι άνθρωποι (ή μαθαίνουν στην πορεία να είναι), οι οποίοι δεν προσκολλούνται σε απόψεις, πεποιθήσεις, ανάγκες, επιθυμίες και εγωιστικούς σκοπούς. Η Αυτο-έκφραση παραμένει ελεύθερη, αυθεντική και πρωτότυπη.
· Μαθαίνουμε να ακούμε πραγματικά, με όλες μας τις αισθήσεις και ανοιχτό, αδέσμευτο νου. Η νίκη ή το δίκιο του καθενός, παύει να έχει σημασία, καθώς δημιουργούμε μαζί, ένα «πλαίσιο» δημιουργίας, αυθεντικής έκφρασης και αλληλο-προσφοράς.
· Είμαστε κάθε στιγμή έτοιμοι και πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε τη ζώνη άνεσής μας, προχωρώντας σε νέα, άγνωστα πεδία αντίληψης.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αφορμές που διεξάγουμε τους διαλόγους. Ο καθένας έχει τους δικούς του και είναι απόλυτα σεβαστοί αλλά και αναγκαίοι. Η ζωή μας προσφέρει συνεχώς άπειρες αφορμές για να αντιληφθούμε, να διευρύνουμε του νου μας και να δημιουργήσουμε εκ νέου, τον εαυτό μας και τον κόσμο μας. Αυτές, οι αφορμές, αποτελούν το σημείο εκκίνησης, μα όχι όλο το περιεχόμενο των διαλόγων. Μάθαμε λανθασμένα ότι οι αφορμές είναι συνώνυμο των αιτιών. Κάτι που δεν ισχύει, αλλά χρειάζεται να το ανακαλύψουμε βιωματικά.
Κάποιες αφορμές που συνήθως απασχολούν τον συναισθηματικο-νοητικό μας κόσμο αλλά και την πρακτικότητα της ζωής μας είναι: η ανάγκη θεραπείας από σωματικά και ψυχο-νοητικά συμπτώματα/αρρώστιες, οι δυσαρμονικές σχέσεις μεταξύ γονιών-παιδιών, συντρόφων ή η πρωταρχική σχέση με τον εαυτό μας, η πορεία και ο σκοπός της ζωής μας συνολικά, το πώς μαθαίνουμε και η διεύρυνση του δυναμικού του νου μας, οι διάφορες μαθησιακές δυσκολίες και τα ονομαζόμενα «σύνδρομα», όπως η δυσλεξία, η ΔΕΠΥ κλπ., και πολλά άλλες.
Οι αφορμές δεν έχουν τέλος ούτε περιορίζουν τους διαλόγους, όποιες κι αν είναι αυτές. Στη σύγχρονη κοινωνία, εκπαιδευτήκαμε να πηγαίνουμε «ανάποδα»: να ορίζουμε την πάθηση ή το πρόβλημα και έπειτα, κλεισμένοι σε μια καθορισμένη, κλειστή (εικονική) πραγματικότητα, να προσπαθούμε να βρούμε τη λύση. Κάτι, που φυσικά, δεν λειτουργεί. Είναι ολοφάνερο γύρω μας, σε όλους τους τομείς. Ο καρκίνος, η κατάθλιψη, οι μαθησιακές δυσκολίες, οι δυσλειτουργικές σχέσεις, οι δυστυχισμένοι άνθρωποι… τίποτα από όλα αυτά δεν έχει λυθεί, δεν έχει θεραπευθεί ούτε έχει εξαλειφθεί.
Για όλα όσα μας ταλαιπωρούν ως άτομα, ως κοινωνία και ως ανθρωπότητα, η ευθύνη ανήκει στον καθένα μας ξεχωριστά. Όσο αναβάλλουμε αυτήν την ευθύνη, τόσο περισσότερο εντείνουμε το άγχος, το χάος, τη δυσαρμονία και τον άσκοπο «περίπατο» της ζωής μας.
Ο κάθε συν-διαλογιστής, «φτιάχνει» την ποιότητα των διαλόγων, το ρυθμό και τη συνέχειά τους, με τη δική του συμμετοχή, των προσωπικό «κώδικα επικοινωνίας», τη δική του κατανόηση και ζητούμενα. Ποτέ ο ένας δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον, ούτε ο ένας διάλογος μοιάζει με τον επόμενο. Είναι, και παραμένει, ένα ανοιχτό πεδίο μοιράσματος, δημιουργίας και προσφοράς. Ο καθένας που συμμετέχει, έχει τις δικές του απόψεις γι’ αυτούς, αντιλαμβάνεται αυτά που ο ίδιος επιλέγει και έχει τα εντελώς προσωπικά του σχόλια για κάθε έναν από τους διαλόγους στους οποίους συμμετέχει.
Είναι σαφώς, μια ανώτερη μορφή επικοινωνίας, που χρειάζεται κάποια στιγμή να επιτύχουμε σε συλλογικό επίπεδο. Οι συνηθισμένες συζητήσεις, αποτελούν (για μένα προσωπικά), κατώτερη μορφή επικοιωνίας. Είναι κάτι που δεν έχουμε ακόμα τολμήσει, ούτε καταλαβαίνουμε τη διαφορά από αυτό που συνηθίζουμε να κάνουμε, μέχρι να το τολμήσουμε. Κάτι που φυσικά και αναπόφευκτα, απειλεί καθοριστικά τα δεδομένα μας και το γνώριμο έδαφος που συνηθίσαμε να «πατάμε».
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να στείλετε μέιλ στο autognosia.dyslexia@gmail.com ή να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στο blog.
Τα άρθρα του συγκεκριμένου χώρου χρησιμεύουν για να προσφέρουν μια «άλλη θέαση» και όχι για να παρουσιάσουν επιπλέον κλειστές πραγματικότητες, έτοιμες απαντήσεις ή θεωρίες προς προσηλυτισμό . Αυτός είναι και ο λόγος που (ειδικά οι παλαιότεροι) θα έχετε δει ότι αυτά αλλάζουν, είναι απρόβλεπτα και αφορούν ένα τεράστιο εύρος θεμάτων.
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου