8 Οκτωβρίου 2017

Είσαι...Είμαι...

Είσαι αυτός που με αναγκάζει να μετακινούμαι.

Να τολμώ να βγαίνω από το καβούκι μου.

Να σταματάω για να απλώνομαι, να εκφράζομαι.

Είσαι η κίνηση,
η συγκεκριμένη κίνηση στο χάος μου.

Είσαι η έκφραση της ουσίας μου,

κι εγώ δεν κλείνομαι σε πλάνα για να σε περιορίζω.

7 Οκτωβρίου 2017

Ο φόβος του πόνου...μια συνεχιζόμενη επιμονή.

Σκέφτομαι, με θλίψη, πως αυτός ο κόσμος ακόμα επιμένει να λειτουργεί ανάποδα από τους Νόμους που τον διέπουν. Δεν είναι φανεροί ακόμα; Δεν γίνονται αντιληπτοί ακόμα;

Περιμένεις να δεις την αλλαγή που δεν είσαι πρόθυμος να εκφράσεις με σκέψη, λόγο και στάση ζωής.

Περιμένεις να γίνεις αποδεκτός χωρίς να υποστείς την κοροϊδία, την απόρριψη.

Περιμένεις να κερδίσεις τη μάχη χωρίς να χρειαστεί να τη δώσεις.

Περιμένεις να αγαπηθείς χωρίς να έχεις αγαπήσει, μόνο απαιτείς δωρεάν παροχές...

3 Οκτωβρίου 2017

Ο Έρωτας που σού διαφεύγει


Παραπλανημένοι «σοφοί»...

Λένε, πως αν χάσεις την αγάπη μιας γυναίκας, αν δεν πετύχεις στην αγάπη, γίνεσαι φιλόσοφος….με δικά μου λόγια.

Λένε… Άνδρες λένε. Άνδρες έχουν βγάλει τις περισσότερες ρήσεις.

Τραγικό!

Μόνος, μπορείς να φτάσεις μόνο μέχρι το κατώφλι της ψυχής σου. Δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα, να εισέλθεις. Είναι αδύνατον!

31 Αυγούστου 2017

Και πάλι από την αρχή

Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν μεγάλωσα!

Όλα όσα φαίνονται φυσιολογικά, λογικά, ώριμα για τους άλλους, εμένα μού προκαλούν ερωτηματικά. Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς; Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δεν γίνεται; Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και πάλι από την αρχή!

Σκέφτομαι συχνά ότι αύριο μπορεί να πεθάνω. Θέλω να έχω ζήσει! Θέλω να μη μετανοιώνω και δεν το κάνω. Θέλω να αισθάνομαι τα πάντα, να γεύομαι, να ψάχνω, να δοκιμάζω. Θέλω να είμαι διάφανη, τρελή!

11 Αυγούστου 2017

Πολεμάτε αλλήλους ως εαυτόν

Μαθαίνουμε να μη μιλάμε,
να μην αντιστεκόμαστε,
να μην κουνάμε τα νερά,
να μη φαινόμαστε,
να μην ξεστρατίζουμε,
να δεχόμαστε την εξουσία.

Μαθαίνουμε... Και μετά όλα μάς φαίνονται φυσιολογικά.
Συμμορφωνόμαστε, δεχόμαστε, σκύβουμε, ανεχόμαστε, κλειδωνόμαστε.
Γινόμαστε φυσιολογικοί.

Μοιραζόμαστε με άλλους φυσιολογικούς την κατασκευασμένη φυσιολογικότητα μας.
Επιδεικνύουμε την κοινή δειλία μας.

15 Ιουλίου 2017

Να μη μεταλλαχθείς!

Να μη μεταλλαχθείς!
Δεν είναι τόσο απλό...

Σε εκφοβίζουν με το παραμικρό.
Κινδυνεύεις να χάσεις τα λογικά σου κάθε λεπτό.

Παραμορφώνεται τόσο πολύ η αλήθεια που δυσκολεύεσαι ακόμα κι εσύ που την υπηρετείς, να τη διακρίνεις.

23 Ιουνίου 2017

Κρυφή Δύναμη

Δεν έχει μέλλον για μένα αυτός ο κόσμος. Ζούμε τις τελευταίες, απεγνωσμένες προσπάθειες του να επιβληθεί, να παραμείνει. Ακόμα και από σάπια απομεινάρια, μιας στείρας ηθικής που πλέον δεν παράγει, μόνο καταστρέφει.

Λογοδοτεί, αλλά δεν το αναγνωρίζει.

Καίει αλύπητα κάθε αγνότητα, την αθωότητα, οτιδήποτε Δίκαιο.

Ασελγεί στους πιο αγνούς και ανώτερους ρόλους που Υπηρετούν τη Ζωή.

Καταδικάζει τις λέξεις, τα νοήματα, σε φτηνά λογικοφανή επιχειρήματα, που χρειάζονται σωρεία αναλύσεων και «τεκμηριώσεων» για να αποκτήσουν την χαμένη ουσία, έστω και κούφια.

26 Μαΐου 2017

Συν-παρουσία: μια άλλη επικοινωνία


Δεν θα έπρεπε ποτέ να απαντάμε βιαστικά, αυτόματα. (Η εκβιαστική λειτουργία των σχολείων είναι μόνο μια πιστή αντανάκλαση/αντίγραφο της διαμορφωμένης δικής μας λειτουργίας και στάσης ζωής). 

Δεν έχουμε άμεσα, ποτέ, ολόκληρη την πληροφορία. Η ανταπόκριση δεν υπακούει σε νόμους του εγώ, παρόλο που ανήκει, προσωρινά, σε συγκεκριμένο χωροχρόνο.

Πώς όμως τότε να βρισκόμαστε παρόντες, δράστες στη ζωή μας, στο δευτερόλεπτο της στιγμής που αναμένει μια απάντηση/ανταπόκριση; Στην πίεση του χρόνου. Στην αμηχανία της στιγμής...

Με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που υπηρετούμε.

15 Μαΐου 2017

Αναβάλλοντας

Αναβάλλουμε όταν δεν είμαστε σίγουροι γι' αυτό που θέλουμε, γι' αυτό που είμαστε.

Αναβάλλουμε όταν δεν είμαστε σίγουροι γι' αυτό που θέλουμε να είμαστε. 

Δεν αναγνωρίζουμε αυτόν τον εσωτερικό δισταγμό, αυτήν την βαθύτερη αμφιβολία που κρύβει ακόμα περισσότερα αφανέρωτα. Όμως, αναγνωρίζουμε πιο εύκολα (αν και όχι πάντα) το σύμπτωμά της, το φόβο, πιστεύοντας πως προκαλείται από άλλους, πως είναι ένα τέρμα.

Όταν δεν αναγνωρίζεται ούτε ο φόβος τότε μένουμε το θυμό, που μετατρέπεται και σε οργή, σε βία, θεωρώντας πως βρισκόμαστε μόνιμα απέναντι από εχθρούς που θέλουμε να εξοντώσουμε ή να μάς εξοντώσουν...ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

17 Απριλίου 2017

Μέσα στο χρόνο

Κάποτε με κατηγόρησαν

Ότι αμφισβήτησα το Βούδα,

Τον Ερμή τον Τρισμέγιστο,

Τον Σωκράτη,

Όλους, έναν έναν.

Αλλά αν δεν το έκανα, δεν θα τους αποδεχόμουν. Όλους!

24 Μαρτίου 2017

Ποια Ιστορία;


Ποια ιστορία να διδάξω, όταν αλλάζω τη δική μου συνεχώς;

Πώς να δεις τον κόσμο πραγματικά, αν δεν καταλάβεις πως αυτό που νομίζεις πως είσαι, είναι μόνο μια ιστορία....αυτή που πεισματικά διατηρείς.

Γιατί; Θα πρέπει να αναρωτηθείς. Διαφορετικά, δεν έχεις δικαίωμα να μαλώνεις με τις εικόνες που βλέπεις γύρω σου, με τα εμπόδια που βρίσκεις στο δρόμο σου, με τους ανθρώπους που συναντάς στη ζωή σου....με το καθετί που βρίσκεται μπροστά σου και μέσα σου.

9 Μαρτίου 2017

Μέσα από την κλειδαρότρυπα

Λυπάμαι που η κατάθλιψη είναι ακόμα το πιο πολυδιαβασμένο άρθρο στο blog μου.  Που οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουν πως οι αιτίες βρίσκονται κάπου εκεί έξω, μακριά και ανεξάρτητα από τους ίδιους.

Λυπάμαι που η γνώση παρουσιάζεται είτε σαν μελέτη θεωρίας είτε σαν φαστ-φουντ φαγητό είτε σαν δώρο που θα έπρεπε κάποιος να τους χαρίσει δικαιωματικά.  

Λυπάμαι που ο διάλογος θεωρείται "συμφωνία/διαφωνία" ή "πειθώ", δημιουργώντας ομάδες, έχθρες, σιωπές και επαναστάσεις. Κι έτσι σταματούν οι άνθρωποι να συνδέονται ενώ μιλούν ακατάπαυστα.

Λυπάμαι που οι δεσμεύσεις εξακολουθούν να είναι υποχρεώσεις, οι επιλογές μοιάζουν με υπακοές και θυματοποιήσεις.

Λυπάμαι που η συνείδηση ακόμα ερμηνεύεται ως ηθική, στην οποία οι άνθρωποι υπακούν φοβικά και τυφλά.

13 Φεβρουαρίου 2017

Όλα Αναγκαία

Ναι, δεν είναι blog "πνευματικής κατεύθυνσης". Διασκεδάζω με την πληθώρα τέτοιων άρθρων που υπάρχουν, με τους ελκυστικούς τίτλους και τα βήματα, τους κανόνες, τις λίστες, που ισχυρίζονται πως κατευθύνουν.

Κάνε αυτό, ακολούθησε το άλλο. Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις το άλλο. Στην πλειονότητά τους μοιάζουν, έστω κι αν φαίνονται διαφορετικά, έστω κι αν υπόσχονται λύτρωση.

Στο τέλος της μέρας, της κάθε μέρας, παραμένουμε μόνοι με τον εαυτό μας....ή όχι;

Όχι βέβαια! Είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου. Να παραμείνει μόνος με τον Εαυτό του!

12 Φεβρουαρίου 2017

Αγαπημένη Εμμονή

Όταν σκεφθώ πόσα έχω γράψει στη ζωή μου (και γράφω ακόμα), φανερά και αφανέρωτα, γελάω. Κι αν είχα χρόνο, θα έγραφα ακόμα περισσότερα.

Σαν μια αόρατη δύναμη, πες το εμμονή, δεν με πειράζει, να με σπρώχνει, ασταμάτητα να συνεχίζω. Τα περισσότερα, αφανέρωτα πια! Γελώντας συνεχίζω...κάποια ανάγκη θα υπάρχει...

Οι άνθρωποι μαθαίνουν να μιλάνε πολύ, γρήγορα και ασυνείδητα. Φυσικά και σκέφτονται. Αλλά αυτό δεν είναι η συνείδηση! Επίσης δεν μαθαίνουν να διαβάζουν. Ω ναι, διαβάζουν πολύ ή μάλλον πολλά. Αλλά δεν ξέρουν πραγματικά να διαβάζουν. ΜΕ τη συνείδηση μαζί!

24 Ιανουαρίου 2017

'Απιστος πιστός

Να παραμένεις πιστός στην απιστία, όποια κι αν είναι η πίστη σου.

Να γίνεις Άνθρωπος, ελεύθερα σκεπτόμενος.

Να εξετάζεις τα πάντα αλλά να παραμένεις άδειος, πρόθυμος να μετακινηθείς. Από οπουδήποτε, όσο βολικά κι αν είναι.

Πουθενά δεν είναι ασφαλές.

Πάντα θα νομίζεις πως έχεις φτάσει. Κάθε φορά!

Γιατί έμαθες/εκπαιδεύτηκες να είσαι πιστός. Να ακολουθείς. Και θα θεωρείς την κάθε νέα πίστη ως απελευθέρωση.

22 Ιανουαρίου 2017

Μια Άλλη Εκπαίδευση

Και μετά - δύσκολα - αρχίζεις ν' ανακαλύπτεις πως είναι άλλη η εκπαίδευση, είναι άλλα τα εργαλεία, είναι άλλη η ζωή.

Και όσα μαθαίνεις, όσα ανακαλύπτεις, δεν αποτυπώνουν επακριβώς το μέγεθος της άγνοιας, μα και τη μεγαλοπρέπεια της απλότητας της έμπνευσης. 

Και χαλαρώνεις, όλο και περισσότερο, όσο παθιάζεσαι. Δεν χρειάζεται να μιλάς ακατάπαυστα και παντού. Έτσι κι αλλιώς βλέπεις το αστείο της προσπάθειας αναγνώρισης.