30 Ιουνίου 2015

Ο φόβος του διαλόγου



Ο γραπτός διάλογος είναι απαιτητικός, δεν είναι τόσο ανάλαφρος και επιφανειακός όπως τον προφορικό (τηλέφωνο) ή τον δια ζώσης. Εκεί, ειδικά, έχουμε μάθει να προβάλλουμε το εγώ μας, κρύβοντας ασυνείδητα τον πραγματικό εαυτό μας. Και ποιος είναι αυτός άραγε;

Όμως ούτε ο διάλογος είναι γνώριμη διαδικασία. Η συζήτηση είναι άλλο πράγμα, πιο εύκολη, πιο παρορμητική, πιο βίαιη, θα έλεγα. Ανταλλάσσουμε απόψεις, αναλύουμε απόψεις, διαφωνούμε, συμφωνούμε, προσπαθώντας να καταλήξουμε κάπου, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, να ορίσουμε τον εαυτό μας ανάλογα. Έτσι, θεωρούμε πως μαθαίνουμε, καταλαβαίνουμε, συνδεόμαστε, εξελισσόμαστε. Και διερωτώμαι: με τόσα άπειρα «τραπέζια συζητήσεων» ανά τους αιώνες, σε όλους τους τομείς της ζωής μας, τι είναι αυτό που δεν αλλάζει, δεν εξελίσσεται και είναι όμοιο παντού;

20 Ιουνίου 2015

Λόγια στον άνεμο...


Είναι που δεν εμπιστεύεσαι τη ζωή.

Είναι που προσπαθείς να την ελέγξεις.

Είναι που νομίζεις πως έχεις όλα τα στοιχεία και δεδομένα.

Είναι που νομίζεις πως όλα εξαρτώνται από σένα... από αυτά που είναι μπροστά στο οπτικό σου πεδίο.

Είναι που νομίζεις ότι έχεις όλο το χρόνο δικό σου...δεν τον υπολογίζεις πως περνάει.

2 Ιουνίου 2015

Φτιάχνοντας το καβούκι


Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τον "πνευματικό άνθρωπο".

Έχεις συγκεκριμένη άποψη για την "καλή μαμά", το "σωστό άντρα", τη "σωστή σχέση", την ορθή πορεία ζωής".

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για το "φυσιολογικό" και οτιδήποτε πέρα ή έξω από αυτό σε απειλεί, είτε το δείχνεις είτε όχι.

Έχεις μια συγκεκριμένη άποψη για τη διατροφή, τις ασθένειες, τον "υγιεινό τρόπο ζωής", τη θεραπεία.