29 Σεπτεμβρίου 2014

Η φοβία του νου!


Έχουμε μάθει οι άνθρωποι να φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε το νου μας.
Φοβόμαστε να φανταστούμε, να εξετάσουμε διάφορες πραγματικότητες και σενάρια, με τρόπο αληθινό και βιωματικό.

Κλεινόμαστε φοβικά μέσα σε καταστάσεις και εικονικές πραγματικότητες που δεν εξυπηρετούν πια, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, κι όμως το μόνο που τις κρατάει ζωντανές είναι το γεγονός πως είναι οικείες, και έτσι μας προσφέρουν την ασφάλεια που υποθέτουμε πως χρειαζόμαστε.

27 Σεπτεμβρίου 2014

Μια άλλη θέαση της παιδείας



Διερωτώμαι πως επιχειρούμε να μεγαλώνουμε ψυχικά ώριμα παιδιά όσο αγνοούμε την ύπαρξη του εσωτερικού μας παιδιού, που συνεχίζει να υπάρχει, να ζητά και ν' αναμένει μέσα μας. Ρητορική ερώτηση!

Νομίζουμε πως «κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας» επειδή προσφέρουμε σε αυτά στέγη, τροφή, εκπαίδευση, υλικά αγαθά, φροντιστήρια, ευκαιρίες ένταξης στην κοινωνία, ασφάλεια επαγγελματική, συναισθηματική εξάρτηση που τα δεσμεύει με μας. Όμως ολ' αυτά είναι δίκες μας εγωικές ανάγκες (και δίκες τους), όπως όλοι εκπαιδευτήκαμε να έχουμε, για να ικανοποιούμε την εικόνα «ένταξης» μας.

Ουσιαστικά, τι προσφέρουμε στα παιδιά, που δεν μπορεί να το κλέψει ή να το πάρει κάνεις, που δεν φθείρεται στο χρόνο, που δεν αλλοιώνεται με τις συνθήκες, που δεν κλονίζεται στο αναπάντεχο της ζωής;

23 Σεπτεμβρίου 2014

Ζητάς!


Ρωτάς το πώς μα δεν υπάρχει περίπτωση ν’ ακούσεις. Δεν έχεις εκπαιδευτεί ν’ ακούς. Χρειάζεται πρώτα ν’ αδειάσεις, ν’ απελευθερωθείς από όλα όσα φαίνονται σταθερά. Χρειάζεται να επιστρέψεις στις αισθήσεις που έμαθες ν’ αγνοείς. Είναι πολύτιμες ως εργαλεία μα πλανεύτρες όταν τις χρησιμοποιεί το εγώ σου για να «αποδείξει» την περιοριστική θέασή του.

Μιλάς για «γεγονότα» μα αυτά δεν υπάρχουν αντικειμενικά. Υπάρχουν θεάσεις κι αυτές τις φτιάχνεις κάθε δευτερόλεπτο, με τρόπους που δεν έμαθες να εντοπίζεις. Κάθε στιγμή συγκροτείς την πραγματικότητα που θέλεις να βλέπεις και να ορίζεις ως αντικειμενικά πραγματική.

12 Σεπτεμβρίου 2014

Το χάος που φοβάσαι



Δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας λέγοντας «χάος»… είμαι σίγουρη ότι και γι’ αυτήν την έννοια έχουν αναπτυχθεί αμέτρητες θεωρίες, αναλύσεις, απόψεις. Έχω όμως διαπιστώσει ότι όλα όσα χρειάζομαι πραγματικά, βρίσκονται ακριβώς εδώ, εντός της ζωής μου, στον τρόπο που σκέφτομαι, που χρειάζεται να είναι απλός, πρακτικός και αληθινός: από καρδιάς.

Είναι φορές που αισθάνεσαι πως όλα στροβιλίζουν γύρω σου και εσύ πουθενά. Σκέψεις, συναισθήματα, γεγονότα ανακατεμένα αλλά τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, τίποτα δεν σε κινητοποιεί, τίποτα δεν ξεχωρίζει απόλυτα από το χάος που συνεχίζει να σε συνεπαίρνει. Όλα όσα συμβαίνουν κάτω ή πίσω από αυτό, περνούν αθέατα… και ΑΥΤΟ είναι το κύριο πρόβλημα. Όχι το χάος!

1 Σεπτεμβρίου 2014

Η επιστροφή



Σημαντικός μήνας ο Σεπτέμβριος… άλλοι θέλουν να υποθέτουν ότι συνεχίζεται ακόμα το καλοκαίρι, άλλοι «προετοιμάζονται» για το χειμώνα, ενώ άλλοι παραμένουν χαμένοι και κολλημένοι στους αρχετυπικούς συμβολισμούς, τους οποίους μελετούν με ζήλο και νοητική πειθαρχία, ακούραστα. Μα πάντα η απλότητα, η ταπεινότητα, η αγνότητα, μας οδηγεί συντομότερα στην αλήθεια.

Μετά την περίοδο της δημιουργίας, του ανοίγματος και το άφημα που έχουμε ανάγκη μετά τη συρρίκνωση, το μάζεμα και το κράτημα, έρχεται η στιγμή να αναλογιστούμε τι πετύχαμε, τι δημιουργήσαμε, τι μάθαμε, ποια θεμέλια θέσαμε, τι κατακτήσαμε. Ίσως παραμένει η δυσκολότερη «δουλειά» όλων, που αναβάλλουμε ή αποφεύγουμε να κάνουμε.