30 Δεκεμβρίου 2014

Στο μέλλον…


Δεν θα έχουμε την ανάγκη να σκεφτόμαστε μόνοι μας, απομονωμένοι από τους άλλους.

Δεν θα έχουμε την ανάγκη να διατηρούμε μυστικά ενοχοποιώντας τον εαυτό μας και κατηγορώντας άλλους.

Δεν θα είμαστε πρόθυμοι να ανεχόμαστε οτιδήποτε δεν αποτελεί αρμονία για όλους, γιατί θα είμαστε πρόθυμοι να το αλλάξουμε, επαναφέροντας την αρμονία.

Δεν θα έχουμε προσωπικές ανάγκες, που δεν επιτρέπουμε στους άλλους, τους οποίους θα έχουμε αναγνωρίσει ως ισότιμα κομμάτια του Ενός.

Θα προσφέρουμε με διάκριση του επιπέδου της συνειδητότητας, όμως απόλυτα αφοσιωμένοι στον κοινό σκοπό που διακρίνουμε πέρα από τα φαινόμενα.

29 Δεκεμβρίου 2014

Δυαδικά Πλασμένος



Έρχεται μια στιγμή, που πρέπει να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όλα όσα έχεις κατακτήσει, έχεις μάθει και έχεις λειτουργήσει. Αισθάνεσαι ασφάλεια εκεί και είναι δύσκολο να το κάνεις… έως αδύνατον. Αρχίζεις να προσπαθείς να διαπραγματεύεσαι…

Δεν χρειάζεται να τα απορρίψεις ΟΛΑ. Μπορείς να κρατήσεις κάποια, λες στον εαυτό σου, κι ασυνείδητα ταξινομείς. Ασυνείδητα, έχεις επίσης επιστρέψει σε αυτά που έχεις και δεν σου αρέσουν ή σε πονάνε, συνεχίζεις να μπερδεύεσαι, να ρωτάς χωρίς να παίρνεις απαντήσεις, να παραμένεις σε ένα «χώρο» όπου η επιθυμία και η βούλησή σου δεν διευκρινίζονται.

Λειτουργείς όμως, χωρίς να το καταλαβαίνεις, από ένα περιορισμένο επίπεδο του νου σου, που σου παρουσιάζει την πραγματικότητα «εκεί έξω», που συνεχίζει να σε πλανεύει, όσα κι αν πιστεύεις πως ξέρεις, που ακόμα αντιλαμβάνεται τον κόσμο διαχωρισμένο σε «εσένα» και τους «άλλους», τους «κακούς» και τους «καλούς». Δυαδικά πλασμένος, μην περιμένεις να ενοποιήσει εσένα ή τον κόσμο σου.

6 Δεκεμβρίου 2014

Ο αόρατος εχθρός σου


Η προσπάθεια, η δυσκολία, το αφύσικο, το βάρος να κατηγορείς τον εαυτό σου, δεν σε βγάζει πουθενά. Δεν διορθώνεις τα πράγματα. Κοιτάς, με ένα «αυτιστικό» τρόπο τον εαυτό σου, τη ζωή σου, το παρελθόν σου, με την ελπίδα, αφενός να τον δικαιολογήσεις για την ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητα του, αφετέρου να βρεις κάποια λύση στο αδιέξοδο ή το πρόβλημα, που δεν λέει να εξαφανιστεί ή να αλλάξει.

Όλο αυτό αρέσει στην «τετράγωνη λογική» σου, που ισχυροποιεί τις θέσεις της, ανεβάζει την ένταση μέσα σου και χτίζει «τούβλο – τούβλο» την ελλειμματική, εικονική πραγματικότητα που αντιλαμβάνεσαι και ζεις: την μόνη πραγματική για σένα! Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε αμφισβητήσει. Άλλωστε, το κάνεις μόνη σου αυτό άπταιστα! Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πραγματικότητα που προβάλλεις και ταυτόχρονα ζεις.

27 Νοεμβρίου 2014

Ας μιλήσουμε για το φαγητό


….το φλέγον θέμα της σύγχρονης εποχής, μιας που φοβόμαστε το σώμα μας και παραμένουμε θύματα των ορέξεων, των ενστίκτων και των πεποιθήσεών μας.

Αμέτρητες καμπάνιες, μέθοδοι διατροφής, ιδέες και κινήματα, που περισσότερο δεσμεύουν παρά απελευθερώνουν συνειδήσεις…Βιολογικά, ωμά, γενετικά τροποποιημένα, τυποποιημένα, κρεατοφαγία, χορτοφαγία, δεν έχει σημασία, όλα στο ίδιο καλάθι ανήκουν.  Γιατί; Μα γιατί επιμένουμε να ορίζουμε την ύλη ως δημιουργό της πραγματικότητάς μας και να ενισχύουμε πεποιθήσεις που μας θέλουν θύματα και όχι δημιουργούς.

22 Νοεμβρίου 2014

Δεν Θέλω!


Δεν θέλω να εντάξω κανένα παιδί στην κοινωνία! Θέλω να μεγαλώσουν υγιή παιδιά, με καθαρό μυαλό και ανοιχτή καρδιά, που θα αλλάξουν την κοινωνία και θα δημιουργήσουν ένα διαφορετικό κόσμο. Αν η «ένταξη» είναι ο σκοπός και η ελεύθερη δημιουργία πέρα από πλαίσια περιοριστικά είναι παράνομη, τότε επιλέγω να είμαι παράνομη.

Δεν θέλω άλλες επαναλήψεις γνώριμων πεδίων, που προσπαθούν να αναβιώσουν, μέσα από έλλειψη φαντασίας και στεγνής μοιρολατρίας.

Δεν θέλω να ανήκω σε κανένα κίνημα αναβίωσης, κανένα ψέμα που θέλει τη ζωή να λειτουργεί ανάποδα και προάγει το μίσος και την έχθρα. Δεν θέλω να υποστηρίζω οτιδήποτε προσπαθεί, είτε άμεσα είτε πλαγίως, να στερήσει το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία της δημιουργικής έκφρασης.

21 Νοεμβρίου 2014

Πώς μαθαίνουμε


Μαθαίνουμε βιωματικά… με κανένα άλλο τρόπο. Όμως ελάχιστα κατανοούμε τι σημαίνει αυτό και πώς να ελέγχουμε αυτόν τον βιωματικό τρόπο μάθησης συνειδητά.

Όσο δε αυτή η ασυνείδητη βιωματική διαδικασία εδραιώνεται, από πολύ νωρίς στην παιδική ηλικία, τόσο δυσκολότερο γίνεται να αντιστραφεί αργότερα. Ο λόγος δεν είναι επειδή δεν μπορούμε να το κάνουμε, αλλά όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ο πραγματικός λόγος είναι ότι δεν θέλουμε ουσιαστικά!

Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε με ένα συγκεκριμένο, γραμμικό, επιφανειακό τρόπο, καθώς εισερχόμαστε στην υλική πραγματικότητα, ο οποίος εδραιώνεται εύκολα σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς: στο οικογενειακό περιβάλλον, στην κοινωνία, στο σχολείο, στις σχέσεις μας, παντού.

18 Νοεμβρίου 2014

Εκτός Ορίων


Οι άνθρωποι φοβούνται να βρίσκονται «εκτός ορίων»: να υπάρχουν αυθεντικοί, απρόβλεπτοι, καινούργιοι, κάθε στιγμή, στη ζωή τους. Το φορτίζουν όλο αυτό με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, που συμπεριλαμβάνουν τα τέρατα, τις σκοτεινές δυνάμεις, όλα όσα εκπαιδεύτηκαν να φοβούνται και να καταλογίζουν στον εαυτό τους.

Προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν τα όρια, να υπάρχουν προβλέψιμοι, οι ίδιοι, «σταθεροί», όπως όρισαν ότι θέλουν να αντιλαμβάνονται «τον εαυτό τους»… ουσιαστικά το κατασκεύασμα που έκλεισαν σε συγκεκριμένες ιδιότητες, πεποιθήσεις και πρακτικές, που τους εξασφαλίζει το γνώριμο, το οικείο, το ασφαλές της «γνώσης».

12 Νοεμβρίου 2014

Ασήμαντη καθημερινότητα


Νομίζεις ότι η ζωή σου είναι ασήμαντη. Και είναι τόσο ψέμα αυτό!

Νομίζεις ότι η ουσία είναι αλλού, και εκεί, στο «αλλού» την ψάχνεις.

Διαβάζεις, μορφώνεσαι, πληροφορείσαι, παρακολουθείς διάφορους και διάφορα, μα συνεχίζεις να ψάχνεις όλα όσα σου διαφεύγουν ακόμα και καίνε – απρόσκλητα – τα σωθικά σου.

11 Νοεμβρίου 2014

Όλα όσα δεν ήθελες επιστρέφουν…


Και εκεί που θεράπευσες, ξεπέρασες, έλυσες, τσουπ! Εμφανίζονται όλα ξανά. Πιο ισχυρά, ίσως διαφορετικά, αλλά πάλι τα ίδια συμπτώματα, παρόμοιες καταστάσεις και σε ρίχνουν πάλι στα ίδια, με πριν. Μόνο που είναι χειρότερα…

Η ίδια ασθένεια, μια παρόμοια σχέση, άλλη μια αποτυχία… ό,τι ήταν πριν, είναι ξανά…

Μα πώς είναι δυνατόν;

Όλα τα συναισθήματα παρελαύνουν ξανά, ακόμα πιο ισχυρά. Τα είχες κάνει όλα, όπως έπρεπε, όπως όφειλες. Γιατί πάλι; Γιατί εσύ; Ποιος θεός σε τιμωρεί; Ποια ζωή σε αδικεί;

Τι πήγε στραβά; Τι δεν έκανες; Τι δεν κατάλαβες; Γιατί βρίσκεσαι πάλι πίσω σε μια άλλη περιπέτεια που φαίνεται να μην έχει τελειωμό;

8 Νοεμβρίου 2014

Οι κοντινές μας σχέσεις



Αυτές που είναι οι σημαντικότερες.
Αυτές που υποφέρουν περισσότερο.
Αυτές που είναι οι δυσκολότερες…

Γιατί εκεί βλέπουμε τον εαυτό μας καλύτερα.
Γιατί εκεί δοκιμάζεται η γνώση και η άγνοιά μας.
Γιατί εκεί λυτρώνουμε και τον εαυτό μας και τον άλλον ταυτόχρονα.

Οι οποιεσδήποτε σχέσεις πέφτουν σε αυτήν την κατηγορία:
Οι γονεϊκές
Οι αδελφικές
Οι ερωτικές
Είναι οι κοντινότερες σχέσεις μας, ο πρώτος εξωτερικός κύκλος του Είναι μας.

4 Νοεμβρίου 2014

Αυτοματισμός: η μεγαλύτερη ασθένεια


Όλοι την έχουμε, λίγο πολύ. Οι περισσότεροι δεν το αναγνωρίζουμε, απλά! Λειτουργούμε παρορμητικά, ενεργούμε σπασμωδικά και πυροσβεστικά, σπαταλάμε το χρόνο και κυνηγάμε ψευδαισθήσεις. Άλλο τα λόγια, άλλο η πράξη. Η πράξη, πονάει λίγο περισσότερο και έχουμε μάθει να μην κοιτάμε ό,τι πονάει.

Ο αυτοματισμός είναι σύμπτωμα, όχι η αιτία της ασυνείδητης ύπαρξής μας. Γι’ αυτό και δεν αντιμετωπίζεται ριζικά, δεν εξουδετερώνεται αποτελεσματικά, δεν αλλάζουμε τίποτα ουσιαστικά. Επειδή είμαστε εστιασμένοι στο σύμπτωμα.

3 Νοεμβρίου 2014

Όσα κρύβονται…


Γιατί αναζητούμε το φως, τον ήλιο;
Επειδή αποφεύγουμε το σκοτάδι μέσα μας.

Γιατί αναζητούμε ανθρώπους, την επικοινωνία;
Επειδή φοβόμαστε τον εσωτερικό, χαοτικό και επιβλητικό μονόλογο του νου μας.

Γιατί έχουμε ανάγκη τη διαφυγή στη φύση, στην ύπαιθρο, στα ωραία, «ενεργειακά» μέρη του πλανήτη;
Επειδή αρνούμαστε τη σύνδεση με την εσωτερική, αληθινή, πολύπλευρη, ποικιλόμορφη, ενεργειακή φύση μας.

27 Οκτωβρίου 2014

Με τις «καλύτερες προθέσεις» σκοτώνουμε το πνεύμα των παιδιών μας



Θέλω να ζητήσω εξ’ αρχής συγνώμη από τους δασκάλους (τους αληθινούς δασκάλους, αυτούς που αγαπάνε αυτό που κάνουν και όχι από τους «υπαλλήλους»), τους οποίους σέβομαι και τιμώ καθώς είχα κι εγώ μερικούς – ελάχιστους – σπουδαίους στη ζωή μου. Είναι οι ίδιοι θύματα του ίδιου συστήματος που προσπαθούν, με αξιοπρέπεια να τιμήσουν.

Καθημερινά διαπιστώνω τη ζημιά που άθελά μας κάνουμε στα παιδιά μας, νομίζοντας πως προσφέρουμε σε αυτά το καλύτερο δυνατόν. Ευθύνη έχουμε πρωτίστως εμείς, οι γονείς. Όχι για τις επιλογές μας γιατί ένας ασυνείδητος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ευθύνη. Μα για τη συνεχιζόμενη ύπνωσή μας που μας στερεί το δικαίωμα και την ευθύνη της συνειδητής επιλογής της δράσης μας.

26 Οκτωβρίου 2014

Η ξεχασμένη Θηλυκή Δύναμη



(που προσπαθεί να εκφραστεί με λόγια...)

Έχουμε γίνει όλοι αρσενικά, τρέχοντας γύρω γύρω να κάνουμε διάφορα, μη αφήνοντας κανέναν να φροντίζει τη νεογέννητη ζωή που πασχίζει να γεννηθεί. Μη νομίζεις πως κατανοείς...

Χρειάζεται να δεις τον εαυτό σου, την ίδια σου τη ζωή, την καθημερινότητα...με νέα μάτια, με την ακλόνητη θέληση να αποκαλύψεις τα κρυμμένα μυστικά σου...

Φεύγεις, ξεχνιέσαι, αποσυνδέεσαι, χάνεσαι στον κόσμο της εγωικής/αρσενικής δράσης που αποκόπτεται, διαχωρίζεται και νομίζει πως είναι παντοδύναμη μα φοβάται την έλλειψη που δεν αναγνωρίζει. Προσπαθείς να προλάβεις όσα περισσότερα μπορείς, να κατακτήσεις, να καταφέρεις, ξεχνώντας τη δύναμη που σε διατηρεί στη ζωή, που σε συνδέει με την Αγάπη = Πηγή, που είναι το ίδιο το πάθος, η αφοσίωση, το κίνητρο της δράσης σου.

Λανθασμένα έχει ερμηνευτεί το θηλυκό ως αδύναμο, υποτακτικό, ανίκανο, ατάραχο, αναποτελεσματικό, «συναισθηματικό» και «μη δράση»…ήταν όλα βολικά και αναγκαία στη διατήρηση της ψευδαίσθησης.

25 Οκτωβρίου 2014

Ψεύτικοι "βούδες"



Ζει τις μέρες του λες και θα ζήσει για πάντα.

Εστιάζεται στον κάθε τελικό στόχο του, χωρίς να βιώνει όλες τις ενδιάμεσες πραγματικότητες.

Κατηγορεί τον εαυτό του για την κάθε έκβαση, η οποία είναι απλά, τα φυσικά, λογικά συμπτώματα της επιλεχθείσας ύπαρξής του.

Φτιάχνει τη δική του πραγματικότητα μέσα στο κεφάλι του μόνο του, συμπεριλαμβάνοντας όσους και όσα θέλει σε αυτή, χωρίς να κοινωνεί τα «μαγειρέματα». Ανακατεύει, υποθέτει, συμπεραίνει, συμπληρώνει τα κενά και τακτοποιεί, όπως ακριβώς θέλει και συμφέρει. Δεν κοινωνεί, δεν αποκαλύπτει και σίγουρα δεν μοιράζεται την μοναχική του ουτοπική/φανταστική δημιουργία.

22 Οκτωβρίου 2014

Το Παρελθόν


Αχ, αυτό το παρελθόν! Με πόσα έχει φορτωθεί!

«Μην κοιτάς το παρελθόν», σου λένε, «κοίτα μπροστά»!

Μα αν κοιτάς μπροστά, θα κοιτάς και πίσω. Είναι αναπόφευκτο. Είναι αναπόσπαστα μέρη του ενός!

Το πρόβλημα είναι ότι κοιτάς πίσω με πίκρα, μετανοιώνοντας, κατηγορώντας, τιμωρώντας το τώρα σου, χωρίς να μπορείς να διαφοροποιήσεις το μπροστά.

Αναπόσπαστα μέρη του ενός!

20 Οκτωβρίου 2014

Ενεργητική παρουσία στη ζωή


Όταν τολμάς να αλλάζεις κάτι στο μάτριξ… στον τρόπο που λειτουργείς, στη συλλογική συνειδητότητα, συνωμοτεί όλο το σύμπαν για να «εξετάσει» τη βούλησή σου.

Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο, αν δεν έχεις μάθει να παρατηρείς αμέτοχος, να λειτουργείς σε εγρήγορση στην κάθε στιγμή σου, σε όλα τα επίπεδα αντίληψης που μπορείς να έχεις πρόσβαση.

Ανάλογα με το μέγεθος της αλλαγής που θέλεις να κάνεις είναι και οι «Ασκοί του Αιόλου» που θα ανοίξουν, για να σου δείξουν τη βούλησή σου και την επόμενη σου κίνηση.

Το αντέχεις; Αντιλαμβάνεσαι το νόημα; Τολμάς να δεις τα κρυμμένα κομμάτια σου;

16 Οκτωβρίου 2014

Πώς δημιουργούμε (πρακτικά)



Προς το παρόν χαοτικά, πιστεύοντας πως δεν συμμετέχουμε ή δεν ελέγχουμε τη δράση μας και τη δημιουργία γενικότερα.

Ο τρόπος σκέψης μας ή καλύτερα το επίπεδο αντίληψής μας, εμποδίζει την κατανόηση αυτού του τόσο σημαντικού (αναγκαίου) θέματος, ενώ παράλληλα αναλωνόμαστε στο ν’ αντιμετωπίζουμε πυροσβεστικά και φοβικά, ό,τι εμφανίζεται στο δρόμο μας.

Εξακολουθούμε να μην κατανοούμε την έννοια του δημιουργού της πραγματικότητάς μας, την έννοια της συνδημιουργίας και της σύνδεσης με το όλον, που όλοι αναφέρουμε, ελάχιστοι βιώνουμε αληθινά.

12 Οκτωβρίου 2014

Ας άκουγαν τι μου λένε...



Μου λένε να πάει σχολείο για να κοινωνικοποιηθεί, κι εγώ φοβάμαι πως θα ομαδοποιηθεί όσο βλέπω τα παιδιά γύρω πως μπήκαν σε κουτιά. Βλέπω να μην ξέρουν να υπάρξουν με άλλους ανθρώπους ισότιμα, πως φοβούνται το άγνωστο και αδυνατούν να συσχετιστούν έξω από τις γνώριμες δραστηριότητες και τα μέλη των ομάδων τους.

Βλέπω τα παιδιά και μέσα από αυτά βλέπω συχνά τα κρυμμένα πρόσωπα των γονιών τους. Δεν έχουν μάθει ή μάλλον έχουν προ πολλού ξεχάσει να βρίσκονται στο παρόν, στο εδώ και τώρα της ζωής τους. Ανήσυχα και ανικανοποίητα, προσπερνούν οτιδήποτε δεν ταιριάζει με τα εγωικά συμφέροντα και γνώριμα μονοπάτια τους.

8 Οκτωβρίου 2014

Γιατί;

Όταν τολμούμε να σταματάμε το τρέξιμο ή όταν η ίδια η ζωή μας αναγκάζει να το κάνουμε για κάποιο λόγο (που πάντα φαίνεται να είναι "αρνητικός")... Τότε ίσως, κάποια τέτοια ερωτήματα αναδυθούν στο νου μας...

Γιατί δεν συνδέουμε τις πληροφορίες που διαβάζουμε/ακούμε με την πρακτική καθημερινότητα της ζωής μας;

Γιατί ενώ καταλαβαίνουμε τη γλώσσα, τις λέξεις, τις έννοιες, ουσιαστικά δεν κατανοούμε ούτε επικοινωνούμε;

5 Οκτωβρίου 2014

Η ασθένεια ως ορισμός (η άλλη θέαση)


Θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες συνηθισμένες εμπειρίες μου, μέσα από τη φύση της «δουλειάς» μου, που συναντώ ξανά και ξανά…

Συχνά, οι άνθρωποι με καλούν, όχι όταν αντιλαμβάνονται κάποιο άκρως αρνητικό συμβάν στη ζωή τους, αλλά όταν έχει ήδη γίνει αντιληπτό, όταν έχουν ήδη αντιδράσει φοβικά δοκιμάζοντας τις όποιες προτροπές του συστήματος ως μεθόδους αντιμετώπισης ή θεραπείας, όταν έχουν ήδη απογοητευτεί από τα αποτελέσματα και χρειάζονται κάποιο «θαύμα» («εναλλακτικές μεθόδους» τις λένε), να λειτουργήσει θεραπευτικά και λυτρωτικά.

Έχουμε εκπαιδευτεί να αγνοούμε ότι αυτό μπορεί να υπάρξει ΜΟΝΟ μέσα από εμάς τους ίδιους, ό,τι κι αν συμβαίνει ή επιτυγχάνουμε σε φυσικό επίπεδο. Μπορεί δηλαδή να βρεθεί ο σοφός, ο θεραπευτής, ο θαυματοποιός που θα μας απαλλάξει από το σύμπτωμα, την ασθένεια, την απώλεια. Όμως, αυτό από μόνο του, δεν μετακινεί τη συνείδηση, δεν προσφέρει γνώση, σοφία και ολιστική θεραπεία, σε καμία περίπτωση.

3 Οκτωβρίου 2014

Κρίση στην εκπαίδευση;


Θα ήθελα κάποια στιγμή να καταργηθεί ο όρος «εκπαίδευση». Με παραπέμπει σε κάτι ψεύτικο, φτιαχτό, που αντιτίθεται με τη φυσιολογική πορεία της ζωής.

Γιατί το κάναμε ένα ξεχωριστό κλάδο από τη ζωή; Μαθαίνουμε συνέχεια, από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε. Δεν σταματάμε να μαθαίνουμε μέχρι και την τελευταία μας στιγμή. Μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία και ανάγκη του ανθρώπου, που συμβαίνει αυθόρμητα, αβίαστα και συνέχεια!

29 Σεπτεμβρίου 2014

Η φοβία του νου!


Έχουμε μάθει οι άνθρωποι να φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε το νου μας.
Φοβόμαστε να φανταστούμε, να εξετάσουμε διάφορες πραγματικότητες και σενάρια, με τρόπο αληθινό και βιωματικό.

Κλεινόμαστε φοβικά μέσα σε καταστάσεις και εικονικές πραγματικότητες που δεν εξυπηρετούν πια, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, κι όμως το μόνο που τις κρατάει ζωντανές είναι το γεγονός πως είναι οικείες, και έτσι μας προσφέρουν την ασφάλεια που υποθέτουμε πως χρειαζόμαστε.

27 Σεπτεμβρίου 2014

Μια άλλη θέαση της παιδείας



Διερωτώμαι πως επιχειρούμε να μεγαλώνουμε ψυχικά ώριμα παιδιά όσο αγνοούμε την ύπαρξη του εσωτερικού μας παιδιού, που συνεχίζει να υπάρχει, να ζητά και ν' αναμένει μέσα μας. Ρητορική ερώτηση!

Νομίζουμε πως «κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας» επειδή προσφέρουμε σε αυτά στέγη, τροφή, εκπαίδευση, υλικά αγαθά, φροντιστήρια, ευκαιρίες ένταξης στην κοινωνία, ασφάλεια επαγγελματική, συναισθηματική εξάρτηση που τα δεσμεύει με μας. Όμως ολ' αυτά είναι δίκες μας εγωικές ανάγκες (και δίκες τους), όπως όλοι εκπαιδευτήκαμε να έχουμε, για να ικανοποιούμε την εικόνα «ένταξης» μας.

Ουσιαστικά, τι προσφέρουμε στα παιδιά, που δεν μπορεί να το κλέψει ή να το πάρει κάνεις, που δεν φθείρεται στο χρόνο, που δεν αλλοιώνεται με τις συνθήκες, που δεν κλονίζεται στο αναπάντεχο της ζωής;

23 Σεπτεμβρίου 2014

Ζητάς!


Ρωτάς το πώς μα δεν υπάρχει περίπτωση ν’ ακούσεις. Δεν έχεις εκπαιδευτεί ν’ ακούς. Χρειάζεται πρώτα ν’ αδειάσεις, ν’ απελευθερωθείς από όλα όσα φαίνονται σταθερά. Χρειάζεται να επιστρέψεις στις αισθήσεις που έμαθες ν’ αγνοείς. Είναι πολύτιμες ως εργαλεία μα πλανεύτρες όταν τις χρησιμοποιεί το εγώ σου για να «αποδείξει» την περιοριστική θέασή του.

Μιλάς για «γεγονότα» μα αυτά δεν υπάρχουν αντικειμενικά. Υπάρχουν θεάσεις κι αυτές τις φτιάχνεις κάθε δευτερόλεπτο, με τρόπους που δεν έμαθες να εντοπίζεις. Κάθε στιγμή συγκροτείς την πραγματικότητα που θέλεις να βλέπεις και να ορίζεις ως αντικειμενικά πραγματική.

12 Σεπτεμβρίου 2014

Το χάος που φοβάσαι



Δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας λέγοντας «χάος»… είμαι σίγουρη ότι και γι’ αυτήν την έννοια έχουν αναπτυχθεί αμέτρητες θεωρίες, αναλύσεις, απόψεις. Έχω όμως διαπιστώσει ότι όλα όσα χρειάζομαι πραγματικά, βρίσκονται ακριβώς εδώ, εντός της ζωής μου, στον τρόπο που σκέφτομαι, που χρειάζεται να είναι απλός, πρακτικός και αληθινός: από καρδιάς.

Είναι φορές που αισθάνεσαι πως όλα στροβιλίζουν γύρω σου και εσύ πουθενά. Σκέψεις, συναισθήματα, γεγονότα ανακατεμένα αλλά τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, τίποτα δεν σε κινητοποιεί, τίποτα δεν ξεχωρίζει απόλυτα από το χάος που συνεχίζει να σε συνεπαίρνει. Όλα όσα συμβαίνουν κάτω ή πίσω από αυτό, περνούν αθέατα… και ΑΥΤΟ είναι το κύριο πρόβλημα. Όχι το χάος!

1 Σεπτεμβρίου 2014

Η επιστροφή



Σημαντικός μήνας ο Σεπτέμβριος… άλλοι θέλουν να υποθέτουν ότι συνεχίζεται ακόμα το καλοκαίρι, άλλοι «προετοιμάζονται» για το χειμώνα, ενώ άλλοι παραμένουν χαμένοι και κολλημένοι στους αρχετυπικούς συμβολισμούς, τους οποίους μελετούν με ζήλο και νοητική πειθαρχία, ακούραστα. Μα πάντα η απλότητα, η ταπεινότητα, η αγνότητα, μας οδηγεί συντομότερα στην αλήθεια.

Μετά την περίοδο της δημιουργίας, του ανοίγματος και το άφημα που έχουμε ανάγκη μετά τη συρρίκνωση, το μάζεμα και το κράτημα, έρχεται η στιγμή να αναλογιστούμε τι πετύχαμε, τι δημιουργήσαμε, τι μάθαμε, ποια θεμέλια θέσαμε, τι κατακτήσαμε. Ίσως παραμένει η δυσκολότερη «δουλειά» όλων, που αναβάλλουμε ή αποφεύγουμε να κάνουμε.

20 Αυγούστου 2014

Γιατί δεν μιλάμε για τις σχέσεις μας;


Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τους ανθρώπους, τις σχέσεις ή αυτές που θέλουν να ονομάζονται «συντροφικές σχέσεις». Τα πράγματα είναι τραγικά συμβατικά, άχαρα και αποκαρδιωτικά.

Δεν χρειάζομαι στατιστικές ή γκάλοπ για να γνωρίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι με αυτούς που επέλεξαν να είναι μαζί στη ζωή. Τα μάτια της καρδιάς βλέπουν αυτά που ο νους θέλει να αγνοεί.

Σχέσεις συμβατικές, εαυτοί κρυμμένοι, ζωές άχαρες και ρουτινιάρικες, μικρές διακοπές χαράς σε ένα σύνολο θλίψης, ενοχής και εσωτερικού πόνου. Και είναι τραγικό…

Ο καθένας μας κάνει «τον έξυπνο» στη ζωή και στον περίγυρό του, συζητώντας για πολιτική, επιστήμη, φιλοσοφία, περιβαλλοντική συνείδηση, εναλλακτικό τρόπο ζωής κλπ, αλλά τα θεμελιώδη θέματα της ζωής του, δεν τα έχει λύσει, δεν έχει βρει απαντήσεις… εν τέλει, δεν είναι ενιαίος, ευτυχισμένος και συνδεδεμένος με το «άλλο του μισό».

17 Αυγούστου 2014

Αντίπαλα Στρατόπεδα


Ίσως η πιο αντιπροσωπευτική περίοδος του χρόνου, στην οποία οι συντροφικές/ερτικές σχέσεις φαίνονται καθαρότερα από οποιαδήποτε άλλην, είναι το καλοκαίρι. Ξεκινάει συνήθως το όλο θέμα με τις μεγαλύτερες προσδοκίες, τις καλύτερες προϋποθέσεις και καταλήγει σε μεγάλες απογοητεύσεις, αδιέξοδα ή στην καλύτερη περίπτωση, βουβά, αντίπαλα στρατόπεδα.

Αν γνώριζαν οι άνθρωποι να έφτιαχναν σχέσεις, θα ήξερα και να χωρίζουν. Ούτε το ένα ούτε το άλλο λειτουργεί ομαλά και ειρηνικά. Και δεν διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους. Τα περισσότερα ζευγάρια είναι έτσι κι αλλιώς χωρισμένα στην ουσία τους, έστω και αν ζούνε μαζί «για τα μάτια του κόσμου» ή «για τα παιδιά». Όπως επίσης, και τα περισσότερα χωρισμένα ζευγάρια είναι ακόμα μαζί, έστω και αν έχουν «πάρει διαζύγιο» ή αν έχει ο καθένας «προχωρήσει τη ζωή σου».

10 Αυγούστου 2014

Ο Ένας

Δεν φοβάται να φανεί «λίγος», να εκδηλωθεί.

Εκφράζει τη δύναμή του μέσα από την απόλυτη εμπιστοσύνη της επιλογής του.

Φανερά τα σημάδια του μακρινού ταξιδιού του και των πολέμων στους οποίους αγωνίστηκε.

Περνά απαρατήρητος στους κοιμισμένους μα η θέλησή του, νόμος απαράβατος, βουβός,  μετακινεί τα πάντα στο πέρασμά του.

Αθόρυβα και ελαφριά ανοίγει δρόμους για να περάσει η αγαπημένη του. Μόνο αυτή τον αναγνωρίζει πίσω από την επιλεγμένη φανέρωσή του.

Περιμένει, γνωρίζει, επιτρέπει, πάντα μέσα από τη μοναδική, μεγαλόπρεπη Δράση του.

6 Αυγούστου 2014

Μέχρι πότε θα βάζουμε ανθρώπους μπροστά ως ασπίδες αυτοθυσίας;

Κάποιος με ρώτησε τι σημαίνει αυτό, κάποιος άλλος τι άλλο μπορούμε να κάνουμε…

Σημαίνει ότι ενώ εμείς καθόμαστε βολικά στην αντιληπτή μας πραγματικότητα, της μιας θέασης - της γνώριμης και συλλογικά αποδεκτής - ακόμα και από ιδιαίτερες ομάδες, υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να κάνουν πράξη τις Αρχές τους και να δίνουν καθημερινά κλωτσιά στο σύστημα, με τη ζωή τους.

Πρακτικά, όχι θεωρητικά, όχι με λόγια, διαμαρτυρίες, λόγους και διαλέξεις, αλλά βιωματικά…

Με την κάθε επιλογή τους, με την κάθε άρνησή τους να συμβιβαστούν, με την κάθε μη κοινωνικά αποδεκτή απόφασή τους, με την πρακτική εφαρμογή της αλήθειας τους σε κάθε συζήτηση, δράση και κοινωνική συμμετοχή (ή μη συμμετοχή)…

Όταν ξέρουν ότι θα είναι οι μόνοι, όταν ξέρουν ότι κανείς δεν βλέπει, όταν ξέρουν ότι θα εισπράξουν το τίμημα της παρανομίας, της αντίστασης, της άρνησης, της νέας, άγνωστης ακόμα κοινωνικά επιλογής τους…

2 Αυγούστου 2014

Μια "νορμάλ" ζωή



Τα έχουμε ξαναπεί…

Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε, όσα περισσότερα κάνουμε, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ότι αξίζουμε.

Δεν μας φτάνει ο χρόνος (όπως δεν μας φτάνουν τα χρήματα) αλλά συνεχίζουμε να τρέχουμε… παράλογο μου φαίνεται… Όμως αυτό κάνουμε!

Και όταν κάποιες φευγαλέες στιγμές βρεθούμε μόνοι, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να κάνουμε, αρχίζουμε να «αγχωνόμαστε»… δεν μας αρέσει η λέξη «φοβόμαστε».

Ανοίγουμε την τηλεόραση, παίρνουμε κάποιο φίλο τηλέφωνο, αρχίζουμε τις δουλειές ή τα μαστορέματα, βάζουμε τάξη στα ντουλάπια μας, κοιμόμαστε… οτιδήποτε για να μην καθίσουμε στο τίποτα, να μην αντιμετωπίσουμε το κενό.

25 Ιουλίου 2014

Όταν πέφτουν τα βάθρα



Μερικές φορές, δεν χρειάζονται πολλά πολλά... χρειάζεται να σκεφτόμαστε αργά, βιωματικά... αληθινά. 


Όσο πιο ψηλά βάζεις κάποιον
Τόσο πιο μεγάλη η πτώση
Με αλυσιδωτά γκρεμίσματα
Όταν πέσεια από το βάθρο,
αναγκαστικά.

Αλλά και πάλι ...

24 Ιουλίου 2014

Αυτόκλητοι Κριτές



Γίναμε όλοι κριτές. Ξέρουμε όλοι τι και ποιος φταίει, ποιος και πόσο πρέπει να πληρώσει. Θέλουμε όλοι η κοινωνία και «τα πράγματα» να αλλάξουν. Αλλά δεν αλλάζουν. Και δεν θ’ αλλάξουν ποτέ!

Μια ιστορία που συνεχίζεται αιώνες επί αιώνων τώρα, που το μόνο που καταφέρνει είναι περισσότερους πολέμους, περισσότερη καχυποψία και πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους κρυψίματος.

Είναι απλά τα πράγματα και νοιώθω φορές ότι καταντάω κουραστική να επαναλαμβάνομαι. Αλλά γίνονται επίσης πολύπλοκα, καθώς χανόμαστε όλο και περισσότερο στην εξειδίκευση, στη «μόρφωση», στην πληροφόρηση. Βλέπουμε κομματάκια – βολικά κομματάκια – ενός τεράστιου πάζλ, που μας διαφεύγει η ολοκληρωμένη εικόνα του… αναγκαστικά και επιλεκτικά.

19 Ιουλίου 2014

Πώς ξέρεις ότι έχεις «πετύχει» στη ζωή σου;


Πώς ξέρεις ότι έχεις πετύχει στη ζωή σου;
Αν είσαι ικανοποιημένος με ό,τι έχεις/είσαι/κάνεις στην παρούσα φάση/στιγμή σου, ανεξάρτητα από το τι άλλο επιθυμείς ή τι δεν έχεις.

Αυτή η βαθιά αίσθηση γείωσης, ικανοποίησης, σιγουριάς, δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες.

Κοιτάζοντας πίσω, δεν υπάρχουν ενοχές, μετανοήσεις ή το αίσθημα της αδικίας για οτιδήποτε έχει συμβεί, αν και έχεις αναθεωρήσει πολλά.

Έχεις στιγμές που τα χάνεις όλα… ΚΑΙ οπτική, ΚΑΙ σκοπό, ΚΑΙ νόημα, καθώς η θλίψη όλων όσων αντιλαμβάνεσαι γύρω σου, στον κόσμο τον δυαδικό, σε καταβροχθίζει, ολοκληρωτικά! Αναγκαστικά, γιατί δεν υπάρχουν πια κρυμμένα… Και πάλι όμως αισθάνεσαι στο χαμό σου απόλυτα γειωμένος, αν και αιωρούμενος. Δεν θα επέλεγες την ψευδαίσθηση της άγνοιας. Πονάς και ανοίγουν τα’ αποθέματα της ψυχής σου μέσα από τον πόνο. Αυτό είσαι… Έχεις «πετύχει»!

18 Ιουλίου 2014

Μέσα από το δεξί ημισφαίριο


1. Όταν βγαίνεις από ένα κατάστημα ή ένα σπίτι στο οποίο έχεις πάει για πρώτη φορά, 9 στις 10 φορές θα κατευθυνθείς προς λάθος πόρτα ή στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που θα έπρεπε.

2. Η προσπάθεια να οργανώσεις τους φακέλους και τον υπολογιστή σου παραμένει μια χαοτική και  άτσαλη εμπειρία. Συνέχεια ψάχνεις πράγματα και όσο κι αν έχεις προσπαθήσει να βάλεις μια τάξη, αυτό μοιάζει αδύνατον.
Όμως, εύκολα πετάς αυτά που δεν χρειάζεσαι ή δεν σου λένε τίποτα πια κι έτσι αντισταθμίζεται την υπερφόρτωση. Διατηρείς μόνο όσα χρειάζεσαι.

3. Συνέχεια χάνεις το γραμμικό χρόνο: ξεχνάς ραντεβού, μπερδεύεις τις ώρες, αναρωτιέσαι τι μέρα είναι ή ποιος χρόνος είναι (ειδικά όταν γράφεις). Η παρούσα στιγμή έχει πάντα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για σένα, από το να κρατάς το χρόνο.

4. Ξεκινώντας μια συζήτηση, συχνά χάνεις τη σειρά των σκέψεων σου ή έχεις ξεχάσει πού ήθελες να καταλήξεις. Όταν σε διακόπτουν μπερδεύεσαι.

16 Ιουλίου 2014

Η άλλη θέαση



Χρειάζεσαι την Καρδιά για να βλέπεις καθαρά. Τα φυσικά σου μάτια απλά επιβεβαιώνουν αυτά που η Καρδιά ήδη διακρίνει και γνωρίζει.

(από τον πρόλογο)
«…Μετά από σχεδόν μισό αιώνα ζωής, κοιτάζοντας πίσω, ξέρω ότι αν έγραφα ένα βιβλίο σε κάθε φάση που περνούσα, θα ήταν σαν να έγραφαν τρία ή τέσσερα διαφορετικά άτομα, που όμως θυμάμαι και ξέρω ότι ήμουν εγώ, αλλά δεν είμαι. Το ίδιο μπορώ να πω και για το βιβλίο…

Από πολύ μικρή, είχα απορίες που τα συνομήλικα μου παιδιά ούτε που σκεφτόντουσαν. Από πού ήρθα; Γιατί βρέθηκα εδώ; Πού πάω; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Οι απαντήσεις που έπαιρνα, δεν με ικανοποιούσαν.

Χωρίς να ξέρω το λόγο, πάντα λάτρευα τα βιβλία. Μπορούσα να χαθώ μέσα στις σελίδες τους και να χάσω κάθε επαφή με τον κόσμο γύρω μου και με το περιβάλλον μου. Τότε θεωρούσα τους συγγραφείς ημίθεους (ακόμα έχω αυτήν την παιδική αίσθηση) και δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Όμως ήθελα υπερβολικά πολύ να μπορούσα να γίνω.

15 Ιουλίου 2014

Για την αμφισβήτηση, κυρίως!



Ακόμα με εκπλήσσει το πόσο εύκολο και βολικό παραμένει η ακλόνητη πίστη σε ό,τι εκπαιδευτήκαμε να ονομάζουμε «αληθινό».

Σπάνια αμφισβητούν οι άνθρωποι αυτήν την πάγια, υποκειμενική θεώρηση των πραγμάτων που ονομάζουν αντικειμενική, ενώ δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό κάνουν.

Αυτό που κάνουμε πιο συχνά και με μεγάλη εμπειροτεχνία είναι να αμφισβητούμε τις ιδέες άλλων, ν’ αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τον τρόπο λειτουργίας μας, να αμφισβητούμε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν ταιριάζει με αυτή την αόρατη αλλά υπαρκτή κοσμοθεώρησή μας. Γίνεται αυτόματα… όπως οτιδήποτε έχουμε μάθει, κατακτήσει και δεν χρειάζεται πλέον να σκεφτόμαστε συνειδητά, σε πραγματικό, γραμμικό χρόνο.

Το να ξαναγίνει όμως συνειδητή λειτουργία είναι δύσκολο και άβολο γιατί μας βγάζει σταθερά και βέβαια από τον αυτοματισμό που εμπιστευόμαστε.

12 Ιουλίου 2014

Όταν «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως»


….ταυτόχρονα «ανοίγουν και οι ουρανοί»!

Συνήθως βλέπουμε το μισό από το όλον, προσκολλημένοι απόλυτα στο φόβο μας και στις φοβίες που δεν θέλουμε να εξετάσουμε, να αλλάξουμε αλλά ούτε και να απαλλαγούμε από αυτές.

Χρειάζεται εκπαίδευση... μια νέα εκπαίδευση για να συνειδητοποιήσουμε πρακτικά και μαγικά τη νέα πραγματικότητα που αποκαλύπτεται όταν αφηνόμαστε, όταν εμπιστευόμαστε και όταν διαθέτουμε σφαιρική αντίληψη. Η εκπαίδευση δεν περιορίζεται φυσικά στη σχολική ή στη φοιτητική μας πραγματικότητα… μάλλον εκεί χαρακώνεται καθώς φτάνουμε πιο γρήγορα σε τέλμα και αρτηριοσκλήρωση.

11 Ιουλίου 2014

Νεράιδες και Αλήθειες


Περί αναγκαίας «πεζότητας» πρώτα...

Όλοι οι νόμοι βασίζονται στα χρηματο-οικονομικά συμφέροντα, ενώ νομίζουμε ότι δημιουργήθηκαν και αντιπροσωπεύουν την ηθική. Μα και η ηθική, αν το πάρουμε από αυτήν την πλευρά, βασίζεται στο εγωικό συμφέρον που είναι ποσοτικό στην ποιότητά του.

Τι μπορώ να κερδίσω;

Τι μπορώ να εξασφαλίσω, να διαφυλάξω;

Πόσα μπορώ να κατακτήσω με το λιγότερο δυνατόν κόπο/ξόδεμα, στο λιγότερο χρόνο;

Τι χρειάζομαι για να είμαι καλυμμένος ακόμα κι αν χάσω/αποτύχω;

Πώς μπορώ να εκδικηθώ, να τιμωρήσω, να επανακτήσω;

4 Ιουλίου 2014

Εξαρτάται πώς και γιατί διαβάζεις…


Δεν διαβάζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο.

Οι περισσότεροι διαβάζουν όπως εκπαιδεύτηκαν να διαβάζουν από τα παιδικά τους χρόνια του σχολείου. Αποθηκεύουν πληροφορίες εύκολα στο νου τους και μπορούν, με ζηλευτή (όντως) ευκολία να ανακαλέσουν ονόματα, ημερομηνίες, ακόμα και λεπτομέρειες αυτών που διάβασαν. Μέχρι εκεί!

Είναι αυτοί, που συνήθως ονομάζουμε «καλλιεργημένους ανθρώπους», που έχουν ένα ευρύ φάσμα γνώσης. Συνεχίζουν να μελετούν, ακόμα και μετά το σχολείο και θεωρούν ότι η πληροφόρηση είναι η καλύτερη ασχολία και αναγκαία δραστηριότητα στη ζωή τους. Ρουφάνε αμέτρητα βιβλία και άρθρα, όπως εσύ και εγώ το φραπέ με καλαμάκι.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος ανθρώπων, λιγότερο γνωστό αλλά και λιγότερο διαδεδομένο.

1 Ιουλίου 2014

Ν' αμφισβητείς τι, ποιόν και γιατί;


Όταν ρωτάς τον άλλον για τις επιλογές του, με σκοπό να σου εξηγήσει, να σε πληροφορήσει ή να σε πείσει για την «ορθότητά τους», παραμένεις σε ένα παλιό τρόπο λειτουργίας της σκέψης, που ουσιαστικά σου αφαιρεί τη δύναμη και την αυτοκυριαρχία σου.

Κανείς δεν «πρέπει» να σου εξηγήσει ή να πείσει για τίποτα.

Αν πραγματικά σ' ενδιαφέρει, κάνε πρώτα τη δική σου έρευνα, διάβασε, ψάξε, αμφισβήτησε αυτά που πιστεύεις πως γνωρίζεις ή απλά συνήθισες να κάνεις και συζήτησε με τον Εαυτό σου για το θέμα που σε απασχολεί συναισθηματικά.

Όταν αρχίσεις να παρατηρείς τον εαυτό σου πραγματικά, θα διαπιστώσεις ότι σπάνια (αν ποτέ) αμφισβητείς τις ιδέες σου, τις θέσεις και τις απόψεις σου, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής σου, που εκπαιδεύτηκες ν’ ακολουθείς. Το ν' αμφισβητείς μόνιμα είτε τον εαυτό σου είτε τους άλλους, δεν είναι το ίδιο πράγμα με το ν' αμφισβητείς του νου σου!

27 Ιουνίου 2014

Για ένα μέλλον...

Νοιώθω ότι αυτό είναι το σημαντικότερο θέμα που έχω/θα έχω γράψει ποτέ! Σαφώς δεν μπορώ να πω αρκετά γι’ αυτό μέσα από ένα μόνο άρθρο, αλλά μπορώ να δώσω το πλαίσιο, τα ουσιαστικά σημεία… εύχομαι προς περεταίρω σκέψη και προβληματισμό.

Μπορούμε να λύσουμε ΟΛΑ τα προβλήματα που έχουμε ως κοινωνία με μιας, αν το θέλουμε πραγματικά. Όλα μαζί! Αλλά δεν θέλουμε ακόμα… θα καταλάβετε το γιατί.

24 Ιουνίου 2014

Σχέσεις γονιών – παιδιών


Για να έχει ένας γονιός ψυχική/πνευματική σύνδεση με το παιδί του, θα πρέπει να αποκτήσει σύνδεση ψυχική/πνευματική με το δικό του εσωτερικό «παιδί»: με τον βαθύτερο ψυχισμό του. Να έχει τουλάχιστον αρχίσει να συνθέτει τα εσωτερικά, διασκορπισμένα κομμάτια του.

Η σχέση μας με τα παιδιά μας ξεκινά ουσιαστικά πριν από τη γέννησή τους... ή τη στιγμή που αναλαμβάνουμε την ευθύνη να δούμε τον εαυτό μας και τη σχέση που έχουμε με τα εσωτερικά μας μάτια. Από αυτή τη διαφορετική θέαση, ο χρόνος αντιστρέφεται, οι πραγματικότητες συγχέονται και τα γεγονότα αποκτούν άλλο νόημα στο συνολικό πάζλ της ζωής μας.

Οι περισσότεροι γονείς - όπως έχουμε μάθει και συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε - έχουν μόνο κοινωνικές, εγωικές σχέσεις με τα παιδιά τους, που αργά ή γρήγορα παρουσιάζουν διάφορα συμπτώματα: απομάκρυνση, αγεφύρωτες διαφορές, παραίτηση, αρρώστια, πόνο και πίκρα.

Κανείς δε «φταίει». Είναι άσκοπο και σπατάλη ενέργειας να ψάχνουμε «φταίχτες», κακοποιούς και ενόχους, καταλογίζοντας «ευθύνες» (ένας όρος που έχει κατακρεουργηθεί, ούτως ή άλλως), από τον παρόντα συλλογικό τρόπο σκέψης..

18 Ιουνίου 2014

Ναι, δεν είναι εύκολο!



Ναι, δεν θα πω ότι είναι εύκολο να κοιτάς μέσα σου, να μην βρίσκεις κατήγορους για την πραγματικότητα της ζωής σου, να μη χαρακώνεις με ενοχές τον εαυτό σου για τις ελλείψεις σου, να μην ψάχνεις φταίχτες για την κατάσταση της κοινωνίας και για όλα τα δεινά του κόσμου.

Ποτέ δεν θα ισχυριστώ αυτό που διαδίδει η νέα «θρησκεία» της «θετικής σκέψης», της άγνοιας εμποτισμένη με τόνους ασυνείδητου φόβου.

Αυτό που όχι μόνο θα ισχυριστώ αλλά και θα συνεχίζω να στηρίζω όμως, με πράξεις και με λόγια, είναι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλος δρόμος προς την αλήθεια.

Μια αλήθεια στρωμένη με άπειρα ψέματα, ακόμα περισσότερες εικονικές πραγματικότητες, που όμως διαφαίνεται, από ένα (δύσκολο) σημείο και μετά. Και η αλήθεια, πάντα σε απελευθερώνει… προσθέτει και ευθύνη να τη λειτουργήσεις, ενώ πριν έμενες στην ευκολία να κατηγορείς, να κρίνεις, να γκρινιάζεις και να παραμένεις στην πίκρα, στην αυτολύπηση και στην οργή.

17 Ιουνίου 2014

Γράμμα σε σένα που παραιτείσαι


Σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται καν να θέλεις να μιλήσεις εσύ... άλλωστε καταλαβαίνω το να μη θέλεις... Βλέπεις φιγούρες γύρω σου απρόσωπες, άχαρες, θολές εικόνες κούρασης, μαρασμού και ματαιότητας.

Μπορώ όμως να μιλήσω εγώ και εσύ μπορεί να διαβάσεις όποτε θέλεις... ούτε περιμένω απάντηση...

Δεν έχει καν σημασία τι έγινε, πόσα πήγαν στραβά, τι δεν έχεις, όλα όσα λείπουν, όσα θα ήθελες μα δεν κατάφερες ή δεν ήρθαν... τίποτα τέτοιο δεν έχει σημασία.

Το χρόνο σου να επανέλθεις τον έχεις...δικός σου είναι. Όμως δεν θα επανέλθεις μέσα από οτιδήποτε τέτοιο.

Παράλογη «λογική»


Μπερδεύουμε τον ορθολογισμό με τη λογική, υποθέτοντας ότι κατέχουμε τον ρεαλισμό. Παράλληλα, διακατεχόμαστε από συναισθηματική προσκόλληση, που μετατρέπει το φανταστικό σε πραγματικό.

Χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική, και σε κάποια σημεία της αντιστραμμένη παιδεία, για να είμαστε ικανοί να χρησιμοποιούμε τη λογική, που είναι ανώτερη λειτουργία.

Όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πρακτικά και βιωματικά ότι δεν υπάρχει πουθενά στη ζωή μας αυτό που ονομάζουμε λογική (διότι αγνοούμε την ουσιαστική έννοια και σημασία της), αλλά παρακινούμαστε από τον παραλογισμό και την αχαλίνωτη φαντασία, σε ένα εντελώς ασυνείδητο επίπεδο σκέψης και ύπαρξης, τότε αρχίζουμε να κατανοούμε το μέγεθος της αυτό-επιβεβλημένης πλάνης μας.

16 Ιουνίου 2014

Ανατροπή


Είναι και δύσκολο, μα και όμορφο να μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου καθαρά, αληθινά και ταπεινά, χωρίς συναισθηματικές προσκολλήσεις και βίαιους χαρακτηρισμούς. Συχνά σε εκπλήσσει, αν και ίσως αργείς λίγο να τα καταλάβεις… είπαμε, είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης και εξάσκησης της «στενής» αμέτοχης παρακολούθησης που πλέον αισθάνεσαι να κάνεις με ασφάλεια.

Υπήρχε ένα τραγούδι όταν ήμουν μικρή, «If my friends could see me now», (αν μπορούσαν οι φίλοι μου να με δουν τώρα), που συχνά έρχεται στο μυαλό μου… όχι το τραγούδι, η φράση. Πολλοί δεν θα φαντάζονταν ποτέ, άλλοι δεν θα το πίστευαν, άλλοι θα απειλούνταν, άλλοι θα συμφωνούσαν με ευχάριστη έκπληξη, και πάει λέγοντας. Ο καλύτερος μου φίλος έχει γίνει προ πολλού ο εαυτός μου και έτσι χαμογελάω πονηρά και περιμένω την εξέλιξη.

13 Ιουνίου 2014

Παράλληλη ύπαρξη

Παραμένω καχύποπτη με οτιδήποτε αφαιρεί την ατομική ανθρώπινη δύναμη… ακόμα και όλα αυτά που φαίνονται «ακίνδυνα» ή «φυσιολογικά».

Παραμένω επίσης καχύποπτη με ό,τι φαίνεται να χαρίζει την αντίστοιχη δύναμη απλόχερα και «αλτρουιστικά».

Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, οι οποίες λειτουργούν με κρυμμένα χαρτιά.

Αναποδογυρίζοντας τον κόσμο εντελώς, ψάχνοντας αυτό που δεν φαίνεται να υπάρχει, ό,τι μοιάζει ουτοπικό ή παράλογο είναι το μόνο που είναι στέρεο και σταθερό.

Εδώ οι περιγραφές τελειώνουν και τα λόγια χάνουν το νόημά τους. Κι όμως… είναι το μόνο εργαλείο.

12 Ιουνίου 2014

Αυτιστική προσοχή



Δεν υπάρχει αυτός ο όρος φυσικά αλλά έχει νόημα όταν καταλάβουμε την ουσία του περιεχομένου του.

Αυτό το θέμα αναπτύχθηκε στους διαλόγους και θα συνεχιστεί με τους συν-διαλογιστές, που κατανοούν βιωματικά τον κώδικα επικοινωνίας που χρησιμοποιούμε, ερευνώντας παράλληλα τις έννοιες που υιοθετήσαμε αυθαίρετα στο παρελθόν.

Είναι πολλές οι πληροφορίες, θα αναφερθώ μόνο σε μερικά σημεία, τα οποία θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, με τον καθένα ξεχωριστά, ξεκινώντας «ανάποδα», από τη μεγαλύτερη εικόνα, για να ταρακουνήσω το νου, για να μπορεί να απαλλαγεί πιο εύκολα από τα δεδομένα του.