29 Νοεμβρίου 2013

Η επιτυχία δεν έρχεται όταν «ακολουθείς την καρδιά σου»


Όταν φτιάχνουμε μια θεωρία ή πεποίθηση, χρειάζεται να την αντιλαμβανόμαστε και από την "ανάποδη" για να μην περιορίζουμε τον εαυτό μας ζώντας ψευδαισθήσεις.

Είναι έντονη η προτροπή, "ακολούθησε την καρδιά σου ή τα όνειρά σου για να πετύχεις". Όμως, είναι πραγματικά αληθινό αυτό; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μάλλον μοιάζει περισσότερο με "όνειρο θερινής νυχτός", παρά με την πραγματικότητα.

Όλοι θα έχουμε παραδείγματα γύρω μας – αν όχι από τον εαυτό μας, ανθρώπων που ακολουθούν την καρδιά τους, που ακολουθούν τα όνειρά τους, κι όμως βρίσκονται σε αφάνεια, στη φτώχεια, στο πουθενά. Η ιστορία του ανθρωπίνου γένους δε, διαθέτει άπειρα παραδείγματα του παρελθόντος. Άνθρωποι αφοσιωμένοι, απόλυτα εστιασμένοι, εντελώς δοσμένοι στο σκοπό τους, κι όμως έφυγαν από αυτόν τον κόσμο φτωχοί, ανώνυμοι και "μικροί"... ίσως, για να γίνουν "μεγάλοι" μετά θάνατον. Αυτό είναι το ζητούμενο; Δεν υπάρχει η λεγόμενη επιτυχία σε αυτό το επίπεδο και διάρκεια γήινης ζωής;

Γιατί δεν βλέπουμε το προφανές;

28 Νοεμβρίου 2013

Παιχνιδιάρικη σοβαρότητα


Μια πρόσφατη εμπειρία – ή και πολλές μαζί – μου έδειξε για άλλη μια φορά πόσο οι άνθρωποι φοβούνται το παιχνίδι. Θέλουν να το ξεχωρίσουν από τη σοβαρότητα και αυτό αφαιρεί και την αξία του.

Διαπιστώνω πόσο εκπλήσσονται οι περισσότεροι όταν λαμβάνουν μια απάντηση ή μια δράση που δεν βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο των αναμενόμενων ή των συνηθισμένων που έχουν μάθει να εισπράττουν. Εκεί διαπιστώνεις εύκολα τον πραγματικό άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το ρόλο. Και συνήθως εμφανίζεται το φοβισμένο παιδί, που μόλις του έχουν πάρει το παιχνίδι του.

Σύνδεση Πνεύματος - Ψυχής


Ζούμε μέσα από τις πεποιθήσεις μας και για αυτό είναι δύσκολο να τις υπερβούμε και να υπερβούμε το εγώ.

Το εγώ ΕΙΝΑΙ ένα σύστημα, ένα κατασκεύασμα το οποίο έχουμε δομήσει με αναρίθμητες επαναλήψεις, οι οποίες καταλήγουν, μέσα από την εκπαιδευμένη εξειδίκευση, σε δόμηση, σε αποδόμηση, και σε αναδόμηση. Περνάμε ζωές ολόκληρες πιστεύοντας ότι ΕΙΜΑΣΤΕ οι πεποιθήσεις και το κατασκευασμένο εγώ μας.

Και το κάρμα; Πού ταιριάζει σε όλ’ αυτά; Όλα όσα ήμασταν, είμαστε, θα είμαστε, μεταλλάσσονται σε μια μεμονωμένη, αιώνια στιγμή, κατά την οποία καταφέρνουμε να επιτύχουμε τη σύνδεση Πνεύματος – Ψυχής και να ανυψωθούμε πάνω από το χρόνο και το χώρο, αλλά και την αποσπασματική αντίληψη/οπτική.

Γιατί γεννηθήκαμε;

Επειδή το θέλαμε!

23 Νοεμβρίου 2013

Η Δύναμη της Aπελευθέρωσης



Ο μόνος τρόπος για να βιώνουμε πόνο είναι προκαλώντας πόνο στους άλλους. Ο Εαυτός μας ΠΑΝΤΑ εκδηλώνεται μέσω των άλλων.

Δεν συγχωρούμε ούτε ζητάμε συγχώρεση. Αυτό θα ήταν αναγνώριση μιας ψευδαίσθησης ως πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τρόπος του εγώ.

Η μετατόπιση της συνείδησης δεν χρειάζεται συγχώρεση. Χρειάζεται διευρυμένη, σφαιρική αντίληψη, που περιλαμβάνει την χωρίς όρους αποδοχή, η οποία προσφέρει κατανόηση και το άνοιγμα του κέντρου της καρδιάς.



Χρειάζεται να διαλύσουμε την εικονική πραγματικότητα, μέσα από μια εντελώς ανοιχτή και απελευθερωμένη καρδιά, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα και τον άλλον και τον εαυτό μας, από το δράμα που βιώνουμε ως πόνο.

21 Νοεμβρίου 2013

Απλοϊκό; Μπορεί…



Ναι, είμαι απλός ή απλοϊκός άνθρωπος, όπως το θέτει κανείς. Πιστεύω και έχω δει στη ζωή μου, ότι δεν μπορούμε ή μάλλον δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη για οτιδήποτε άλλο, αν δεν έχουμε καθαρή άποψη και ανάλογη πράξη και στάση ζωής στην προσωπική ζωή μας.

Τι σημασία έχει να κατηγορώ το γείτονα, «τους άλλους», την πολιτική, τα σκάνδαλα, τους Εβραίους, τους άνδρες, τις γυναίκες τους αεροψεκασμούς, τις μεταλλαγμένες τροφές και οτιδήποτε άλλο φαντάζει ένοχο στην μικρή αντίληψή μου, αν εγώ δεν έχω καταφέρει να ζω σε αρμονία με την ύψιστη Αρχή μου, αν δεν συμβιώνω σε αρμονία με τον Ανώτερο Σκοπό μου;

Δεν είναι θέμα γνώσης, την οποία μάθαμε όλοι να κυνηγάμε χωρίς τελειωμό από μικρά παιδιά. Είναι θέμα σοφίας, η σοφία αφορά την ίδια τη ζωή, αν ξέρουμε πώς να τη διαβάζουμε. Αλλά, δεν το μαθαίνουμε αυτό!

20 Νοεμβρίου 2013

Τι ψάχνουμε, πώς και πού;


Ότι συμβαίνει είναι για το καλό μου. 

Ποιος μπορεί να το κρίνει; Ποια είναι τα εργαλεία που έχει για να το κρίνει;

Σίγουρα ο νους που κατατάσσει και κατηγοριοποιεί δεν φαίνεται να κατανοεί ούτε ν’ αποδέχεται ό,τι απειλεί την ίδια την ύπαρξη.

Όσο περισσότερο προσπαθούμε να ελέγξουμε και να κατευθύνουμε την προσωπική μας ζωή (γιατί δεν υπάρχει άλλη), άλλο τόσο φαίνεται να μην τα καταφέρνουμε.

Αρχίζουμε να τρέχουμε δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας απαντήσεις, λύσεις, θεραπείες και τεχνικές, ώστε να γίνουμε «πιο ικανοί» να σταθούμε στο κέντρο της ζωής μας και να αισθανθούμε την αξία της ύπαρξής μας.

18 Νοεμβρίου 2013

Ενδείξεις...


Να θίγεται το εγώ μου και να μην αντιδρώ.

Να αδικείται το εγώ μου και να μην με επηρεάζει.

Να θέλω παρορμητικά ν’ απαντήσω αλλά να αφήνω ακόμα το σπαθί στη θήκη του.

Να μη με καταλαβαίνουν και παρόλα αυτά να σιωπώ.

Να με αγνοούν και όμως Εγώ αν με βλέπω.

Ενδείξεις ότι αρχίζω να ενδυναμώνω.

Ενδείξεις ότι έχω εστιάσει την προσοχή μου σε ό,τι έχει πραγματικά σημασία.

Ενδείξεις ότι διαφυλάσσω την ενέργειά μου για όλα όσα αξίζουν.

14 Νοεμβρίου 2013

Τολμάμε να γκρεμίσουμε τις ψευδαισθήσεις των παιδιών;



Πρέπει να πούμε στα νέα παιδιά την αλήθεια…


Ότι δεν θα βρουν «δουλειά».

Ότι η αφθονία δεν μπορεί να είναι υλική και να χαρίζεται στην προσωπικότητα δίχως το τίμημα του πνεύματος.

Ότι όλα όσα κάναμε στο παρελθόν ήταν ασυνείδητα και επιφανειακά.

Ότι χρειάζεται μαζί να επανεξετάσουμε τα πάντα απ' όσα θεωρούμε δεδομένα.

Ότι τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα πολλά λεφτά δεν προσφέρουν ασφάλεια, ούτε αξία, ούτε ελευθερία.

12 Νοεμβρίου 2013

Όταν απελπίζεσαι



(ίσως απευθύνεται περισσότερο σε όσους έχουν κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους)



Συμβαίνει ξανά και ξανά. Μπορείς πλέον ν’ αναγνωρίσεις το μοτίβο: αφιερώνεσαι αρχικά σε κάτι που θέλεις ολόψυχα και ολότελα. «Χάνεσαι» μέσα σε αυτό και η αίσθηση του χρόνου μπερδεύεται, ενόσω βυθίζεσαι με πάθος σε αυτό που κάνεις. Μετά, όσο ξαφνικά αφοσιώθηκες, άλλο τόσο αποτραβιέσαι από αυτό και «επιστρέφεις» στην «πεζή» πραγματικότητα.

Φαίνεται να μην μπορείς ποτέ να τελειώσεις κάτι που έχεις αρχίσει (κατ’ επιλογήν). Χάνεται ξαφνικά ο αρχικός ενθουσιασμός, εισχωρούν τα «φίδια» της αμφιβολίας και της αυτό-απόρριψης και ξαφνικά, έχεις την παρόρμηση να εγκαταλείψεις αυτό που υποθέτεις ότι σου στερεί το κέντρο της εστίασής σου. Προχωράς παρακάτω, μέχρι να συναντήσεις κάτι άλλο που θα τραβήξει την περιέργεια, τον ενθουσιασμό και το πάθος σου ή να τολμήσεις για άλλη μια φορά να καταπιαστείς με το ίδιο, μόνο και μόνο για να επαναλάβεις τη γνωστή διαδικασία, για άλλη μια φορά.

Γιατί όμως; Τι συμβαίνει;

8 Νοεμβρίου 2013

Η επιτυχία της ζωής


Να ξυπνάς κάθε μέρα με την αίσθηση ότι ξυπνάς για πρώτη φορά.

Να έχεις τον ενθουσιασμό, την ταπεινότητα και την αγνότητα να μάθεις εκ νέου τα πάντα.

Να συναντάς τους ανθρώπους σα να τους βλέπεις για πρώτη φορά.

Να περνάς από τη μια κατάσταση ύπαρξης στην άλλη με ευκολία, χωρίς να κρατιέσαι από παρελθοντικές εμπειρίας και αποτυχίες.

Να οδηγείσαι από το πάθος και τη σιγουριά της καρδιάς σου που θέλει να δημιουργεί.

Να σέβεσαι και να εκφράζεις κάθε συναίσθημά σου με καθαρότητα.

2 Νοεμβρίου 2013

Το αόρατο μάτριξ



Η καταπληκτικότερη επιτυχία του μάτριξ (του προγραμματισμού στο νου μας) είναι ότι δεν γίνεται αντιληπτός, δεν εμφανίζεται πουθενά και δεν μπορούμε με συνηθισμένες μεθόδους με τις οποίες ψάχνουμε για αποδείξεις, να τον αγγίξουμε.

Το λέμε συνέχεια, το βλέπουμε πλέον παντού να αναφέρεται, αλλά πόσο το κατανοούμε αυτό;

Ξεκινάω από ένα δεδομένο, που δεν αμφισβητώ; Βέβαια και είναι δεδομένο: ένα γεγονός που πια δεν χωράει καμία αμφισβήτηση παρά μόνο από αυτούς που βρίσκονται παγιδευμένοι σε παλαιότερες καταστάσεις συνείδησης, από τις οποίες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν. Αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να αντιληφθούν το μάτριξ αλλά ούτε και να κατανοήσουν οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό βιωματικά. Και είναι πολλοί…