26 Αυγούστου 2013

Το άγνωστο δεξί ημισφαίριο (εισαγωγή)

Έχω καταλάβει πια (επιτέλους), ότι δεν μπορώ να «σώσω τον κόσμο», δεν μπορώ ν’ αλλάξω την κοινωνία και ότι είμαι απλά ένας κόκκος άμμου, στην απεραντοσύνη της ζωής. Όμως παράλληλα, έχω καταλάβει ότι οφείλω την αλήθεια μου, οφείλω να εκφράσω αυτό που γνωρίζω, ανάμεσα στα τόσα που ακόμα δεν γνωρίζω. 

Χρειάζεται τεράστια έρευνα, πολύχρονη αφοσίωση και παίδεμα, για να καταλήξει κάποιος με τόση σιγουριά σε αυτό που η καρδιά φωνάζει και ο νους έχει επιτέλους αποδεχτεί. Χωρίς να χρειάζομαι πλέον τη συμφωνία κανενός, χωρίς να έχω την υποστήριξη των στατιστικών ερευνών, πολλές από τις οποίες είναι κατευθυνόμενες, οφείλω, νοιώθω, να δώσω αυτούσια, αυτό που αποκαλύπτεται και είναι αληθινό. Εύχομαι, οι κατάλληλοι άνθρωποι,, που έχουν τα μέσα και τη γνώση, να το πάρουν και να το κάνουν «επιστήμη», στηρίζοντάς το με αδιάψευστα στοιχεία αποδεικτικά, όταν έρθει η ώρα της αλλαγής των πεποιθήσεών μας.

Θα χρειαζόμουν τόμους βιβλίων για να αναφερθώ αποτελεσματικά στο πώς κατέληξα σε αυτά τα συμπεράσματα, στο πώς μού αποκαλύφθηκε αυτή η γνώση, αλλά ίσως αυτό δεν έχει σημασία σε αυτή τη φάση. Όποιος είναι έτοιμος να τη συλλάβει, ξέρω ότι θα συνδεθεί με αυτήν και θα αναγνωρίσει την αλήθεια της, μέσα του.

23 Αυγούστου 2013

Η τραγωδία αρχίζει...

Πλησιάζει το ξεκίνημα μιας ακόμα νέας ακαδημαϊκής χρονιάς. Όσο σκέφτομαι τα παιδάκια (ειδικά), που, εκτός από την καθιερωμένη βόλτα στο Jumbo για να ζήσουν για λίγο το φαντασμαγορικό όνειρο των νέων αποκτημάτων, στον χρωματιστό, λαμπρό κόσμο της ύλης, αυτό που τα περιμένει είναι κάθε άλλο παρά παράταση της χαράς, του ενθουσιασμού και της δημιουργικότητάς τους. 

Η συνέχεια, λίγο πολύ γνώριμη… ατελείωτες ώρες στο διάβασμα, γεμάτες ώρες και μέρες με επιλογές που δεν έχουν κάνει τα ίδια, μακριά από το παιχνίδι, μέσα σε μια κοινωνία του πρέπει, της διάγνωσης και της αντιμετώπισης, της επιφανειακής αξιολόγησης και της συνειδητότητας κλώνων. Με τρομάζει! Αυτά, ακόμα νομίζουν ότι ίσως κάτι αλλάξει, ίσως φέτος να είναι διαφορετικά όλα, προσδοκώντας από τον εαυτό τους να φτάσουν, να περάσουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έχουν ήδη μπει και παγιδευτεί στο παιχνίδι της σύγκρισης, της επίδειξης και του κρυφού…

20 Αυγούστου 2013

Αφύπνιση ή άλλη μια παρανόηση στις πολλές;


Ποτέ πλέον δεν αποφασίζω και κάθομαι να γράψω ένα άρθρο, επί τούτου. Όλα αναδύονται από μόνα τους, ανεξάρτητα από τη δική πρόθεση και θέληση, αρχίζοντας να «γράφονται» στο κεφάλι μου, ενόσω εγώ ασχολούμαι συνήθως με άλλα πράγματα. Έτσι κι αυτό, άλλη ήταν η αρχική πρόθεση, αλλιώς συνδυάστηκε μέσα μου…

Τον Ιούλιο του 2011 είχα γράψει ένα άρθρο, «Η ώρα των πολεμιστών», χωρίς να συνειδητοποιώ το μέγεθος της ευθύνης του και χωρίς να γνωρίζω φυσικά την τροπή της μετέπειτα ζωής μου. Τώρα, ένα χρόνο περίπου αργότερα, βρίσκομαι σε ένα κομβικό σημείο της ζωής μου, από όλες τις απόψεις και σε όλα τα επίπεδα, που ξέρω ότι αντικατοπτρίζει το συλλογικό γίγνεσθαι, έστω κι αν δεν φαίνεται τόσο ξεκάθαρα ή δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμα από πολλούς.

Όντας ασυμβίβαστη, ανήσυχη, ενθουσιώδες παιδί και αθεράπευτα ρομαντική (οι έννοιες δεν αντιστοιχούν με τις τρέχουσες αντιλήψεις περί αυτών), και ανίκανη να επαναπαυθώ «στις δάφνες μου», πολύ πρόσφατα αντιλήφθηκα με έκπληξη και θλίψη, την συλλογική αντίληψη περί αφύπνισης και το νέο μάτριξ που έχει δημιουργηθεί. Κάπου εδώ αδυνατώ να λεκτικοποιήσω την εσωτερική σφαιρική αντίληψη, τις πολλαπλές εικόνες και πληροφορίες που συλλαμβάνω και μένω μετέωρη να περιμένω καθοδήγηση και έμπνευση…

12 Αυγούστου 2013

Η Εφηβεία... δύσκολη υπόθεση!

Οι περισσότεροι γονείς τη φοβόμαστε και σχεδόν όλοι την περνάμε δύσκολα… κάποιοι θεωρούν ότι δεν την περνάνε ποτέ.

Πάντα θεωρούσα ότι οι ειδικότεροι για ένα θέμα είναι αυτοί τους οποίους αφορά, αντί να μιλάνε άλλοι γι’ αυτούς. Εύχομαι λοιπόν να διαβάσουν το άρθρο οι έφηβοι και να τολμήσουν να πουν τη γνώμη τους, να εκφράσουν ο καθένας τη δική του οπτική, για να βοηθήσουν την κατανόηση. Δεν θα επιχειρήσω λοιπόν να μιλήσω γι’ αυτούς αλλά προς τους γονείς, ως γονιός και μέσα από την εμπειρία μου με γονείς και εφήβους.

Τι κάνει την εφηβεία τόσο δύσκολη;

Κατ’ αρχάς και μόνο ότι τη θεωρούμε δύσκολη, «την τρομερή ηλικία», από την οποία ευχόμαστε να επιβιώσουμε, ήδη βάσει μέσα μας τον προγραμματισμό ότι θα ζήσουμε κάτι που δεν θέλουμε. Ακούμε άλλους, διαβάζουμε πολλά, περιμένουμε τα χειρότερα… ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

8 Αυγούστου 2013

Το ενδιάμεσο κενό

Κύκλους κατανόησης κάνουμε. 

Κάθε κύκλος είναι αποκαλυπτικός ή και καθηλωτικός, ανάλογα με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε και τον αισθανόμαστε.

Υπάρχει μια περίοδος σχεδιασμού και υλοποίησης και μια περίοδος ανταμοιβής ή εμπειρίας της προηγούμενης. Αλλά ενδιάμεσα των δυο, υπάρχει ένα ενδιάμεσο κενό, απόλυτα αναγκαίο, όμως συχνά μη αποδεκτό.

Στη γραμμικότητα που ζούμε, στο διχασμό των αντιθέτων και στην ανάλυση και κατανόησή τους, έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε όλα τα στάδια της δημιουργίας, αντί να προσπαθούμε να τα γεφυρώσουμε, να τα αγνοήσουμε ή να τα ντύσουμε με αντίθετες, όμορφες θεωρίες περί «ενότητας», «του όλου» και «ελεύθερης βούλησης». Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν λειτουργεί ουσιαστικά, αγνοώντας και μη θέλοντας να υπάρχουμε σε οποιοδήποτε από τα αναγκαία στάδια της δημιουργίας.