21 Ιουνίου 2013

Εσύ και Εγώ

Ξεκινάω από το ότι «τίποτα δεν είναι λάθος» και ότι «όλα έχουν λόγο ύπαρξης». Δεν υπάρχει δηλαδή μια σωστή άποψη και μια (ή πολλές) λανθασμένη άποψη. Αυτό θα ήταν βολικό και σίγουρα θρέφει το εγώ, αλλά απλά δεν είναι αλήθεια.

Πιο απλά, αν εγώ έχω μια Α άποψη και εσύ έχεις μια Β άποψη και έχουμε συναντηθεί (είτε προσωπικά είτε διαδικτυακά), τότε έχω κάτι να σου δώσω και έχεις κάτι να μου δώσεις, μέσα από την ατομικότητά μας και όχι την απόρριψη αυτής. Περίεργο, όμως ο εκπαιδευμένος μας νους δεν το κατανοεί αυτό.

Έχουμε συνηθίσει στην πρακτική να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς ουσιαστικά να ακούμε (ακούμε μόνο με ανοιχτό και όχι κολλημένο μυαλό), να απορρίπτουμε, να επικρίνουμε, να αγνοούμε, να επιβαλλόμαστε. Πάγιες, όμως ξεπερασμένες πρακτικές, ενώ το καινούργιο ακόμα δεν διαφαίνεται καθαρά, γιατί είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας...

2 Ιουνίου 2013

Η αθωότητα της ειλικρίνειας

Ποτέ δεν είναι αργά για να θυμηθούμε την αθωότητά μας και δεν χρειάζονται πολλά πολλά.

Η σπουδαιότερη, για μένα, ιδιότητα του να είσαι παιδί, είναι να βλέπεις τα πάντα με δέος και να τολμάς να κάνεις απλές ερωτήσεις. Όταν θέλεις να γνωρίσεις κάτι, να μάθεις, απλά ρωτάς, όποιον κι αν έχεις απέναντί σου, όπως κι αν φανείς τολμώντας της ερωτήσεις.
Έχω αντιληφθεί, δουλεύοντας με ανθρώπους κάθε ηλικίας, ότι ένας από τους κυριότερους λόγους που οι άνθρωποι γερνούν και υποφέρουν είναι γιατί έχουν σταματήσει να θέτουν απλές, άμεσες, αθώες ερωτήσεις.

Οι ενήλικες, πιο συχνά κάνουν ερωτήσεις για να επιβεβαιώσουν αυτά που ήδη ξέρουν ή νομίζουν πως ξέρουν. Αυτή είναι μια πολύ διαφορετική συμπεριφορά/λειτουργία, από την παιδική αθωότητα, η οποία ζητά παθιασμένα να μάθει. Όταν ο νους είναι απασχολημένος να κατηγοριοποιεί, να υποθέτει, να φτιάχνει πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι συμπαγείς και αδιαπραγμάτευτα δομημένες, οι απαντήσεις δεν γίνονται κατανοητές ή απορρίπτονται από το εγώ, ενώ οι συζητήσεις είναι πάντα «κλειστές», οδηγώντας σε στασιμότητα και επιπλέον διάσπαση.