Ξεκινάω από το ότι «τίποτα δεν είναι λάθος» και ότι «όλα έχουν λόγο ύπαρξης». Δεν υπάρχει δηλαδή μια σωστή άποψη και μια (ή πολλές) λανθασμένη άποψη. Αυτό θα ήταν βολικό και σίγουρα θρέφει το εγώ, αλλά απλά δεν είναι αλήθεια.
Πιο απλά, αν εγώ έχω μια Α άποψη και εσύ έχεις μια Β άποψη και έχουμε συναντηθεί (είτε προσωπικά είτε διαδικτυακά), τότε έχω κάτι να σου δώσω και έχεις κάτι να μου δώσεις, μέσα από την ατομικότητά μας και όχι την απόρριψη αυτής. Περίεργο, όμως ο εκπαιδευμένος μας νους δεν το κατανοεί αυτό.
Έχουμε συνηθίσει στην πρακτική να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς ουσιαστικά να ακούμε (ακούμε μόνο με ανοιχτό και όχι κολλημένο μυαλό), να απορρίπτουμε, να επικρίνουμε, να αγνοούμε, να επιβαλλόμαστε. Πάγιες, όμως ξεπερασμένες πρακτικές, ενώ το καινούργιο ακόμα δεν διαφαίνεται καθαρά, γιατί είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας...
Πιο απλά, αν εγώ έχω μια Α άποψη και εσύ έχεις μια Β άποψη και έχουμε συναντηθεί (είτε προσωπικά είτε διαδικτυακά), τότε έχω κάτι να σου δώσω και έχεις κάτι να μου δώσεις, μέσα από την ατομικότητά μας και όχι την απόρριψη αυτής. Περίεργο, όμως ο εκπαιδευμένος μας νους δεν το κατανοεί αυτό.
Έχουμε συνηθίσει στην πρακτική να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς ουσιαστικά να ακούμε (ακούμε μόνο με ανοιχτό και όχι κολλημένο μυαλό), να απορρίπτουμε, να επικρίνουμε, να αγνοούμε, να επιβαλλόμαστε. Πάγιες, όμως ξεπερασμένες πρακτικές, ενώ το καινούργιο ακόμα δεν διαφαίνεται καθαρά, γιατί είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας...