26 Μαΐου 2013

Λόγια απλά και σταράτα

Πόσο δύσκολο είναι να βγούμε από τους τρόπους που έχουμε μάθει να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε;

Γιατί να το κάνουμε;

Πώς είμαστε παγιδευμένοι εν αγνοία μας;

Το έχω γράψει πολλές φορές, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά διαπιστώνω ότι κάποια πράγματα ακόμα δεν έχουν γίνει κατανοητά, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Δεν μπορείς να προχωρήσεις στο «γυμνάσιο» αν δεν έχεις ακόμα κατακτήσει το «δημοτικό», όπου μπαίνουν οι βάσεις για την μετέπειτα πορεία σου. Γιατί δεν γίνεται κατανοητό και αποδεκτό αυτό;

Η εξήγηση είναι τόσο απλή και φανερή, που αδυνατούν πολλοί να την εντοπίσουν και να την παραδεχθούν. Παρασυρόμαστε από τη μορφή και την επιφάνεια της πραγματικότητάς μας.

24 Μαΐου 2013

Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλάνε;


Δεν αναφέρομαι στους θρασείς αντιρρησίες σε ό,τι κι αν διαβάσουν ή ακούσουν που δεν ανταποκρίνεται στη δική τους δομημένη θεώρηση ζωή. Δεν αναφέρομαι ούτε στους «εξυπνάκηδες» που θέλουν να κάνουν επίδειξη πληροφορίας (θεωρητικά, γιατί η προσωπική στάση ζωής τους παραμένει πάντα αθέατη), διεκδικώντας αξία και εγωιστικό όφελος, χωρίς ουσιαστικά να κατανοούν βαθύτερα αυτό που λένε.

Αναφέρομαι στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους – εμένα και εσένα – που προσπαθούν να ζήσουν απλά τη ζωούλα τους, να λύσουν τις προσωπικές, πρακτικές, υπαρξιακές τους απορίες, να μάθουν πέντε πράγματα ώστε να λειτουργούν ουσιαστικά την καθημερινότητά τους και τέλος να θεραπεύουν τον εαυτό τους και αυτούς που αγαπούν από τα δεινά τους (σωματικά – ψυχολογικά – νοητικά).

15 Μαΐου 2013

Τολμώντας την αποδόμηση

Η αποδόμηση της ταυτότητας είναι πλέον αναπόφευκτη.

Όλα όσα νομίζουμε, πιστεύουμε ότι είμαστε, θα πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό της έκφρασης του αληθινού Είναι μας.

Πώς όμως να συμβεί όταν όλες οι έννοιες έχουν διαστρεβλωθεί, όταν το μόνο που εμπιστευόμαστε είναι το νου που δημιούργησε την ταυτότητά μας αρχικά;

Οι άνθρωποι όλοι δεν είναι όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ή όπως τους βλέπουμε και μας αρέσει να τους τοποθετούμε. Χρειάζεται «απλά» να αναλάβουμε την ευθύνη να εξετάσουμε τη δική μας όραση, την δική μας κατανόηση και τοποθέτηση των πάντων, έτσι όπως έχει καταχωρηθεί και βολεύει το δομημένο μας εγώ.

14 Μαΐου 2013

Πεποιθήσεις. Το «τείχος» πριν τον Ανώτερο Εαυτό

γράφει ο Αλκιρέας

Εδώ και αρκετά χρόνια, σχεδόν από παιδάκι, ακούω σε συζητήσεις με συμβουλές προς άλλους, τη φράση «να είσαι ο εαυτός σου». Στην αρχή, δυσκολευόμουν να αντιληφθώ τι θέλουν να πούν με αυτό, μιας και καταλάβαινα-αισθανόμουνα, ότι σε όσους απηύθυναν αυτή τη φράση, εκείνοι εξακολουθούσαν να κάνουν, ότι έκαναν και πριν, χωρίς κάποια εμφανή αλλαγή στη συμπεριφορά τους. Οι περισσότεροι μάλιστα, ρωτούσαν εκνευρισμένα «τι θες να πεις; Τι κάνω δηλαδή που δεν είμαι ο εαυτός μου;». Διαβάζοντας όμως τη φράση «γνώθι σ’ αυτόν» στο ιερό των Δελφών, κατανοούσα ότι πρόκειται για κάτι αρκετά σημαντικό. Για το λόγο αυτό άρχισα να ψάχνω, να ρωτάω, και να ενημερώνομαι για αρκετά χρόνια.

Με τον καιρό όμως, άρχισα να αντιλαμβάνομαι, ότι όσοι ασχολούνταν επαγγελματικά με το αντικείμενο της αυτοβελτίωσης, είτε αυτοί ήταν ψυχολόγοι, ψυχίατροι ή δάσκαλοι εναλλακτικών ομάδων, έλεγαν και σημείωναν κάτι απ όλα, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία του πράγματος. Το αποκορύφωμα όλων ήταν όταν εισχώρησα για ένα διάστημα στις ομάδες του Osho… Μεγάλο πανηγύρι… Για μένα τουλάχιστον, πραγματικά, ήταν σαν να έμπαινα ξαφνικά σε νηπιαγωγείο, την ώρα που η δασκάλα είχε πάει ξαφνικά στην τουαλέτα και τα είχε αφήσει μόνα τους... Ήταν πραγματικά σκέτο case study. Κάθε μέρα ήταν υπόθεση εργασίας. Θα ήθελα να μιλήσω για αυτή μου την εμπειρία σε άλλο άρθρο, ήταν όμως τελικά, οι στιγμές που με βοήθησαν να αντιληφθώ αυτό που έψαχνα, με τον μαθηματικό τρόπο της έννοιας «εις άτοπον απαγωγή»…