Μερικές φορές νοιώθω πως άδικα γράφω, άλλες απλά ακολουθώ την καρδιά μου χωρίς να προσπαθώ να ορίσω ή να αξιολογήσω οτιδήποτε. Και αφήνω τα άρθρα να πάρουν τη δική τους πορεία… μια πορεία που ακολουθεί τη δική μου, σε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, αλλαγές και ανατροπές.
Ποτέ δεν φανταζόμουν, όταν ήμουν μικρότερη ότι τα «πενήντα» θα ήταν έτσι! Διαπιστώνω, τώρα που πέρασα το κατώφλι, ότι είναι απλά ένα νούμερο, που όσοι το επιτρέπουν, τους ορίζει, τους εμποδίζει και συχνά τους διαμορφώνει. Μ’ εμένα δεν συμβαίνει, και γι’ αυτό δεν έχω κανένα λόγο να το κρύβω.
Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να νοιώθει ποτέ ότι ανήκει απόλυτα σε αυτόν, χωρίς να έχει καταφέρει να συμβιβαστεί με αυτόν. Η πιο επιεικής λέξη που θα χαρακτήριζε την περίπτωσή μου είναι «περίεργη». Η συμμόρφωση και εγώ, ποτέ δε γίναμε φίλες… και όσο μεγαλώνω, τόσο εκδηλώνεται εντονότερα αυτό, χωρίς να ξέρω αν έχει όρια και σταματημό.
Όσο συνδέομαι με τον Εαυτό μου, τόσο λιγότερο μ’ ενδιαφέρει η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα ή για τις ιδέες και τις ανατροπές μου. Όσο ενώνομαι με το Είναι μου, τόσο «επιστρέφω» και γίνομαι παιδί, που θέλει να αμφισβητεί τα πάντα και να ανατρέπει τα δεδομένα. Η εσωτερική Όραση μου επιτρέπει να βλέπω πίσω και πέρα από τα φαινόμενα, να αποκωδικοποιώ (όχι πάντα και έχει και αυτό τη σημασία του) τις εικονικές πραγματικότητες και το μάτριξ. Αυτό συνοδεύεται με τεράστια ευθύνη, την οποία άλλοτε αναλαμβάνω ευχαρίστως και με απόλυτη προθυμία, άλλοτε με βαραίνει και με οδηγεί αναπόφευκτα μακριά από την κοινωνία, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσω πάλι και να επικοινωνήσω.