31 Δεκεμβρίου 2013

Αποκτώντας Διάκριση


Παλαιότερα, όλη η παραπληροφόρηση που απλώνεται ραγδαία πλέον, ειδικά μέσω του διαδικτύου, με θύμωνε και με άγχωνε. Ήταν και αυτό ένα αναγκαίο στάδιο που αποκάλυψε πλευρές του εαυτού μου. Σήμερα, όλο αυτό το βρίσκω θετικό.

Χρέος μας είναι να παραμένουμε ερευνητές. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να χαρίζουμε τη δύναμή μας σε κανέναν και σε τίποτα έξω από Εμάς. Η διάκριση πρέπει να καλλιεργηθεί, η ικανότητα του διαχωρισμού του αληθινού από το ψεύτικο, πρέπει να εξασκηθεί. Είναι το μόνο απαραίτητο.

Συμπεριφερόμαστε στους άλλους και σε ό,τι συναντάμε στον κόσμο μας, όπως συμπεριφερόμαστε και στον εαυτό μας. Σπάνια επιτρέπουμε τη διαδικασία της εξέλιξης, έχοντας μάθει πολύ καλά να είμαστε κριτές. Μπροστά σε ένα γεγονός, μια πραγματικότητα, βιαζόμαστε να κρίνουμε, να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε, για να αισθανόμαστε ασφαλείς στην άγνοιά μας. Ναι, η πρακτική είναι σημάδι άγνοιας!

22 Δεκεμβρίου 2013

Οι τίτλοι αρχίζουν να δυσκολεύουν...



Έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε, συνειδητοποιώντας πίσω από το πέπλο, την αλήθεια που πάντα βρίσκεται ορατή, όταν τα μάτια της καρδιάς καθαρίζουν και ο νους πρόθυμα σιωπά.

Προχωρώντας προς το μέλλον, συναντάμε το παρελθόν.

Το κλειδί είναι η φαντασία, που είναι λειτουργία διαφορετική από τη γραμμική μνήμη που μαθαίνουμε να εξασκούμε. Ανήκει σε ένα άλλο επίπεδο του νου, που συνάδει με το θηλυκό, την καρδιά, το δεξί ημισφαίριο… γι’ αυτούς που θέλουν σταδιακά να συνδέουν τα στοιχεία.

Άλλο ένα κομβικό σημείο…



Με απασχολεί πολύ όλο αυτό που διαπιστώνω να συμβαίνει γύρω μου αλλά και στη ζωή μου. Ναι, σίγουρα παραδέχομαι ότι αυτό που βλέπω είναι η δική μου θέαση και όχι η πραγματικότητα όλων. Αλλά θέλω εδώ ν’ αναφερθώ σε αυτήν, τη δική μου θέαση…

Βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν απεγνωσμένα για γνώση, απαντήσεις, λύσεις. Βλέπω τους περισσότερους, ανεξάρτητα από αυτό που λένε ή θέλουν να πιστεύουν, να περιμένουν «τα πράγματα να αλλάξουν», να υποθέτουν ότι αυτή η αλλαγή αφορά κόπο, μόχθο, πολύ χρόνο και να την τοποθετούν σε κάποιο αόριστο μέλλον, ενώ η ζωή τους συνεχίζει μηχανικά. Βλέπω πάρα πολλούς, ίσως αυτοί είναι οι περισσότεροι, να προσπαθούν να αγκιστρωθούν από όλα όσα φαίνεται να γκρεμίζονται γύρω τους και να καταρρέουν. Είναι και εκείνοι (και αυτοί αρκετοί) που θέλουν οι άλλοι ν’ αλλάξουν, η κοινωνία να αλλάξει, η αλλαγή να έρθει διαπλανητικά ή εξ’ ουρανών. Για να μην αφαιρέσω κανέναν από τη λίστα, είναι και όσοι θέλουν να βλέπουν ροζ συννεφάκια, να βλέπουν παντού αγάπη και φως, να προσπαθούν να μετατρέψουν τις σκέψεις τους όλες σε θετικές… κάτι που δεν θα σχολιάσω… ξανά.

21 Δεκεμβρίου 2013

Η παρεξηγημένη φαντασία



Είναι έννοιες που δεν αμφισβητούμε, που δεν αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια για να  επανεξετάσουμε…

Έχει ειπωθεί ότι, «οτιδήποτε μπορεί ο νους να φανταστεί και να πιστέψει, μπορεί και να το υλοποιήσει». Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει, κάθε στιγμή της ζωής μας.

Τι είναι η φαντασία; Είναι οι εικόνες και τα σενάρια, ενισχυμένα με ανάλογα συναισθήματα, που τελικά γίνονται οι πραγματικότητες της ζωής μας. Έχεις ήδη σκεφτεί/φανταστεί πώς θα είναι η επόμενη μέρα σου, ανεξάρτητα από αυτό που  αντιλαμβάνεσαι τελικά ότι συμβαίνει. Ο γραμμικός νους πάντα αντιλαμβάνεται εκ των υστέρων. Τι σημαίνει αυτό;

20 Δεκεμβρίου 2013

Διαχείριση συναισθημάτων


Πώς «διαχειρίζομαι» τα συναισθήματά μου; Είναι μια πολύ συνηθισμένη απορία μα και αντίληψη ζωής η «διαχείριση συναισθημάτων», παράγωγο της Ψυχολογίας και τις Ιατρικής κυρίως.

Όλοι περνάμε από αυτό το στάδιο της «διαχείρισης», προσπαθώντας να ελέγξουμε ουσιαστικά ή να μετατρέψουμε τα αρνητικά συναισθήματά μας σε θετικά. Αυτός είναι ο σκοπός της όλης προσπάθειας και όλων των μεθόδων που αναπτύσσονται, προς αυτόν τον σκοπό. Στόχος, η εσωτερική γαλήνη και αταραξία.

Λειτουργεί όμως; Επιτυγχάνεται ποτέ ο πολυπόθητος σκοπός του απόλυτου αυτό-έλεγχου και διαχείριση συναισθημάτων, όπως τον εννοούμε; Επιτυγχάνουμε την ειρήνη με τα συναισθήματα και τον εαυτό μας; Τολμάμε άραγε ν’ απομακρύνουμε την εστίαση της προσοχής μας ώστε να συνθέσουμε μεγαλύτερα κομμάτια γνώσης και πληροφοριών, ώστε να δούμε μια πιο διευρυμένη θέαση των πραγμάτων; Τολμούμε να δούμε με αθωότητα και αγνότητα τα ουσιαστικά ερωτήματα της ζωής μας;

19 Δεκεμβρίου 2013

Για την κριτική


Ό,τι κατηγορούμε είναι ό,τι φοβόμαστε.

Ό,τι φοβόμαστε είναι ό,τι δεν έχουμε κατανοήσει.


Περνάμε από πολλά στάδια κατανόησης/αφύπνισης, και χρειάζεται να το επιτρέψουμε αυτό. Άλλωστε, ο σκοπός του ταξιδιού είναι να εκτιμήσουμε και να κατανοήσουμε τα στάδια της εμπειρίας του, συνθέτοντας καθώς προχωράμε.

Από την άλλη, λέμε:

Όλα όσα υπάρχουν είναι αναγκαία και έχουν λόγο να υπάρχουν.

Αλλά τότε μπλεκόμαστε σε αντιθέσεις, επιχειρώντας να πάρουμε θέση, αποκλείοντας άλλες στην απόπειρα μας αυτή. Και εκεί χανόμαστε… προσωρινά, ενόσω είμαστε εστιασμένοι στον απώτερο σκοπό μας να ανοίξουμε τα μάτια ολιστικά και να δούμε σφαιρικά.

13 Δεκεμβρίου 2013

Το μπέρδεμα της πληροφορίας


Πολλές φορές μου δίνονται πληροφορίες οι οποίες φαίνεται να υστερούν ή να είναι λανθασμένες αρχικά. Ποτέ δεν συμβαίνει φυσικά γιατί ισχύει απόλυτα το «η γνώση βρίσκεται μέσα σου»… φτάνει να μπορεί να διακρίνει κανείς, αυτό το «μέσα σου» τι σημαίνει και από πού αντλεί.

Όταν δε, έχω κατανοήσει πλήρως τις νέες πληροφορίες και όταν αυτές συνδέονται με ό,τι προηγουμένως υπήρχε, τότε γίνεται απόλυτα φανερό πώς η νέα πληροφόρηση συμπληρώνει και ολοκληρώνει αντί να αφαιρεί ή να απορρίπτει. Όπως κι αν’ χει, παραμένει μια καταπληκτική εμπειρία που με συναρπάζει κάθε φορά που συμβαίνει.

6 Δεκεμβρίου 2013

Σε ένα κόσμο που όλα φαίνεται να είναι ανάποδα…


Σε πείσμα όλων όσων βρίσκουν την επίκριση, ως την πιο εύκολη οδό, που κοιτάνε τους άλλους αφ’ ψηλού, χωρίς ουσιαστικά να συμβάλλουν σε τίποτα διαφορετικό από αυτό που κατακρίνουν…

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν λογαριάζουν προσωπικό όφελος όταν καλούνται να βοηθήσουν κάποιο συνάνθρωπό τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που πρόθυμα μοιράζονται ό,τι έχουν και δεν έχουν, με αυτούς που έχουν ανάγκη.

Υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται τον συνάνθρωπό τους όπως είναι χωρίς να προσπαθούν να τον αλλάξουν για να τους βολεύει.

Το δυσκολότερο είναι το απλό!


Η προσπάθεια από τη μια να κατακτήσουμε «ανώτερα επίπεδα» συνείδησης και από την άλλη να απαλλαγούμε από τα συμπτώματα που έχουν εμφανιστεί στη ζωή μας (ή στον κόσμο μας) και δεν τα θέλουμε, οδηγεί σε όλο και περισσότερα αδιέξοδα, διαχωρισμό και αυτό-αμφισβήτηση.

Γιατί αδυνατούμε ν' αντιληφθούμε το προφανές;

Γιατί αρνούμαστε πεισματικά ν’ ασχοληθούμε με αυτά που έχουμε μπροστά μας;

Γιατί είμαστε τόσο αφοσιωμένοι στο να εντοπίζουμε τα λάθη των άλλων, να παραμένουμε στην ηττοπάθεια, να δίνουμε απλόχερα συμβουλές που δεν έχουμε κατακτήσει οι ίδιοι;

Γιατί συνεχίζουμε να τρέχουμε, να κυνηγάμε απατηλά όνειρα βασισμένα σε κούφιες απολαύσεις και ψεύτικες ασφάλειες;

5 Δεκεμβρίου 2013

Έτσι ξυπνάμε!


Τόσα πολλά άσχετα βλέπω και ακούω περί «ξυπνήματος», αφύπνισης δηλαδή, που έχει καταντήσει γελοίο το πράγμα. Ας μην περιπλέκουμε τα πράγματα περισσότερο…

Ξεκινάμε να ξυπνάμε όταν τολμάμε ερωτήσει που δεν τολμήσαμε ποτέ να κάνουμε.

Οι συνηθισμένες απαντήσεις που έχουμε μάθει να δίνουμε αλλά και να περιμένουμε, από φόβο και έλλειψη ιδίας σκέψης, γεννάνε απλά επιπλέον προβλήματα, τα οποία, αισθανόμαστε ισχυροί προσποιούμενοι ότι λύνουμε.

Οι ερωτήσεις είναι πολύ πιο δύσκολο ν’ απαντηθούν από ότι νομίζουμε…

4 Δεκεμβρίου 2013

Μαθητής: τίτλος τιμής


Κάθε μέρα, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, απαντάμε σε μια ερώτηση που δεν εκφράζεται συνειδητά:

Ποια/ος είμαι;

Φυσικά, δεν είναι τόσο απλή ερώτηση, ούτε εκφράζεται τόσο λιτά όσο την αντιλαμβάνεται ο επιφανειακός νους μας. Όμως, η πραγματικότητα είναι – έστω κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε – ότι την απαντάμε κάθε λεπτό της μέρας, με κάθε απόφαση που παίρνουμε. Και παίρνουμε χιλιάδες αποφάσεις μέσα σε μια μέρα… ακόμα κι όταν νομίζουμε πως «δεν μπορούμε να αποφασίσουμε», πως αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε δυο ή περισσότερες επιλογές.

29 Νοεμβρίου 2013

Η επιτυχία δεν έρχεται όταν «ακολουθείς την καρδιά σου»


Όταν φτιάχνουμε μια θεωρία ή πεποίθηση, χρειάζεται να την αντιλαμβανόμαστε και από την "ανάποδη" για να μην περιορίζουμε τον εαυτό μας ζώντας ψευδαισθήσεις.

Είναι έντονη η προτροπή, "ακολούθησε την καρδιά σου ή τα όνειρά σου για να πετύχεις". Όμως, είναι πραγματικά αληθινό αυτό; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μάλλον μοιάζει περισσότερο με "όνειρο θερινής νυχτός", παρά με την πραγματικότητα.

Όλοι θα έχουμε παραδείγματα γύρω μας – αν όχι από τον εαυτό μας, ανθρώπων που ακολουθούν την καρδιά τους, που ακολουθούν τα όνειρά τους, κι όμως βρίσκονται σε αφάνεια, στη φτώχεια, στο πουθενά. Η ιστορία του ανθρωπίνου γένους δε, διαθέτει άπειρα παραδείγματα του παρελθόντος. Άνθρωποι αφοσιωμένοι, απόλυτα εστιασμένοι, εντελώς δοσμένοι στο σκοπό τους, κι όμως έφυγαν από αυτόν τον κόσμο φτωχοί, ανώνυμοι και "μικροί"... ίσως, για να γίνουν "μεγάλοι" μετά θάνατον. Αυτό είναι το ζητούμενο; Δεν υπάρχει η λεγόμενη επιτυχία σε αυτό το επίπεδο και διάρκεια γήινης ζωής;

Γιατί δεν βλέπουμε το προφανές;

28 Νοεμβρίου 2013

Παιχνιδιάρικη σοβαρότητα


Μια πρόσφατη εμπειρία – ή και πολλές μαζί – μου έδειξε για άλλη μια φορά πόσο οι άνθρωποι φοβούνται το παιχνίδι. Θέλουν να το ξεχωρίσουν από τη σοβαρότητα και αυτό αφαιρεί και την αξία του.

Διαπιστώνω πόσο εκπλήσσονται οι περισσότεροι όταν λαμβάνουν μια απάντηση ή μια δράση που δεν βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο των αναμενόμενων ή των συνηθισμένων που έχουν μάθει να εισπράττουν. Εκεί διαπιστώνεις εύκολα τον πραγματικό άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το ρόλο. Και συνήθως εμφανίζεται το φοβισμένο παιδί, που μόλις του έχουν πάρει το παιχνίδι του.

Σύνδεση Πνεύματος - Ψυχής


Ζούμε μέσα από τις πεποιθήσεις μας και για αυτό είναι δύσκολο να τις υπερβούμε και να υπερβούμε το εγώ.

Το εγώ ΕΙΝΑΙ ένα σύστημα, ένα κατασκεύασμα το οποίο έχουμε δομήσει με αναρίθμητες επαναλήψεις, οι οποίες καταλήγουν, μέσα από την εκπαιδευμένη εξειδίκευση, σε δόμηση, σε αποδόμηση, και σε αναδόμηση. Περνάμε ζωές ολόκληρες πιστεύοντας ότι ΕΙΜΑΣΤΕ οι πεποιθήσεις και το κατασκευασμένο εγώ μας.

Και το κάρμα; Πού ταιριάζει σε όλ’ αυτά; Όλα όσα ήμασταν, είμαστε, θα είμαστε, μεταλλάσσονται σε μια μεμονωμένη, αιώνια στιγμή, κατά την οποία καταφέρνουμε να επιτύχουμε τη σύνδεση Πνεύματος – Ψυχής και να ανυψωθούμε πάνω από το χρόνο και το χώρο, αλλά και την αποσπασματική αντίληψη/οπτική.

Γιατί γεννηθήκαμε;

Επειδή το θέλαμε!

23 Νοεμβρίου 2013

Η Δύναμη της Aπελευθέρωσης



Ο μόνος τρόπος για να βιώνουμε πόνο είναι προκαλώντας πόνο στους άλλους. Ο Εαυτός μας ΠΑΝΤΑ εκδηλώνεται μέσω των άλλων.

Δεν συγχωρούμε ούτε ζητάμε συγχώρεση. Αυτό θα ήταν αναγνώριση μιας ψευδαίσθησης ως πραγματικότητα. Αυτός είναι ο τρόπος του εγώ.

Η μετατόπιση της συνείδησης δεν χρειάζεται συγχώρεση. Χρειάζεται διευρυμένη, σφαιρική αντίληψη, που περιλαμβάνει την χωρίς όρους αποδοχή, η οποία προσφέρει κατανόηση και το άνοιγμα του κέντρου της καρδιάς.



Χρειάζεται να διαλύσουμε την εικονική πραγματικότητα, μέσα από μια εντελώς ανοιχτή και απελευθερωμένη καρδιά, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα και τον άλλον και τον εαυτό μας, από το δράμα που βιώνουμε ως πόνο.

21 Νοεμβρίου 2013

Απλοϊκό; Μπορεί…



Ναι, είμαι απλός ή απλοϊκός άνθρωπος, όπως το θέτει κανείς. Πιστεύω και έχω δει στη ζωή μου, ότι δεν μπορούμε ή μάλλον δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη για οτιδήποτε άλλο, αν δεν έχουμε καθαρή άποψη και ανάλογη πράξη και στάση ζωής στην προσωπική ζωή μας.

Τι σημασία έχει να κατηγορώ το γείτονα, «τους άλλους», την πολιτική, τα σκάνδαλα, τους Εβραίους, τους άνδρες, τις γυναίκες τους αεροψεκασμούς, τις μεταλλαγμένες τροφές και οτιδήποτε άλλο φαντάζει ένοχο στην μικρή αντίληψή μου, αν εγώ δεν έχω καταφέρει να ζω σε αρμονία με την ύψιστη Αρχή μου, αν δεν συμβιώνω σε αρμονία με τον Ανώτερο Σκοπό μου;

Δεν είναι θέμα γνώσης, την οποία μάθαμε όλοι να κυνηγάμε χωρίς τελειωμό από μικρά παιδιά. Είναι θέμα σοφίας, η σοφία αφορά την ίδια τη ζωή, αν ξέρουμε πώς να τη διαβάζουμε. Αλλά, δεν το μαθαίνουμε αυτό!

20 Νοεμβρίου 2013

Τι ψάχνουμε, πώς και πού;


Ότι συμβαίνει είναι για το καλό μου. 

Ποιος μπορεί να το κρίνει; Ποια είναι τα εργαλεία που έχει για να το κρίνει;

Σίγουρα ο νους που κατατάσσει και κατηγοριοποιεί δεν φαίνεται να κατανοεί ούτε ν’ αποδέχεται ό,τι απειλεί την ίδια την ύπαρξη.

Όσο περισσότερο προσπαθούμε να ελέγξουμε και να κατευθύνουμε την προσωπική μας ζωή (γιατί δεν υπάρχει άλλη), άλλο τόσο φαίνεται να μην τα καταφέρνουμε.

Αρχίζουμε να τρέχουμε δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας απαντήσεις, λύσεις, θεραπείες και τεχνικές, ώστε να γίνουμε «πιο ικανοί» να σταθούμε στο κέντρο της ζωής μας και να αισθανθούμε την αξία της ύπαρξής μας.

18 Νοεμβρίου 2013

Ενδείξεις...


Να θίγεται το εγώ μου και να μην αντιδρώ.

Να αδικείται το εγώ μου και να μην με επηρεάζει.

Να θέλω παρορμητικά ν’ απαντήσω αλλά να αφήνω ακόμα το σπαθί στη θήκη του.

Να μη με καταλαβαίνουν και παρόλα αυτά να σιωπώ.

Να με αγνοούν και όμως Εγώ αν με βλέπω.

Ενδείξεις ότι αρχίζω να ενδυναμώνω.

Ενδείξεις ότι έχω εστιάσει την προσοχή μου σε ό,τι έχει πραγματικά σημασία.

Ενδείξεις ότι διαφυλάσσω την ενέργειά μου για όλα όσα αξίζουν.

14 Νοεμβρίου 2013

Τολμάμε να γκρεμίσουμε τις ψευδαισθήσεις των παιδιών;



Πρέπει να πούμε στα νέα παιδιά την αλήθεια…


Ότι δεν θα βρουν «δουλειά».

Ότι η αφθονία δεν μπορεί να είναι υλική και να χαρίζεται στην προσωπικότητα δίχως το τίμημα του πνεύματος.

Ότι όλα όσα κάναμε στο παρελθόν ήταν ασυνείδητα και επιφανειακά.

Ότι χρειάζεται μαζί να επανεξετάσουμε τα πάντα απ' όσα θεωρούμε δεδομένα.

Ότι τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα πολλά λεφτά δεν προσφέρουν ασφάλεια, ούτε αξία, ούτε ελευθερία.

12 Νοεμβρίου 2013

Όταν απελπίζεσαι



(ίσως απευθύνεται περισσότερο σε όσους έχουν κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους)



Συμβαίνει ξανά και ξανά. Μπορείς πλέον ν’ αναγνωρίσεις το μοτίβο: αφιερώνεσαι αρχικά σε κάτι που θέλεις ολόψυχα και ολότελα. «Χάνεσαι» μέσα σε αυτό και η αίσθηση του χρόνου μπερδεύεται, ενόσω βυθίζεσαι με πάθος σε αυτό που κάνεις. Μετά, όσο ξαφνικά αφοσιώθηκες, άλλο τόσο αποτραβιέσαι από αυτό και «επιστρέφεις» στην «πεζή» πραγματικότητα.

Φαίνεται να μην μπορείς ποτέ να τελειώσεις κάτι που έχεις αρχίσει (κατ’ επιλογήν). Χάνεται ξαφνικά ο αρχικός ενθουσιασμός, εισχωρούν τα «φίδια» της αμφιβολίας και της αυτό-απόρριψης και ξαφνικά, έχεις την παρόρμηση να εγκαταλείψεις αυτό που υποθέτεις ότι σου στερεί το κέντρο της εστίασής σου. Προχωράς παρακάτω, μέχρι να συναντήσεις κάτι άλλο που θα τραβήξει την περιέργεια, τον ενθουσιασμό και το πάθος σου ή να τολμήσεις για άλλη μια φορά να καταπιαστείς με το ίδιο, μόνο και μόνο για να επαναλάβεις τη γνωστή διαδικασία, για άλλη μια φορά.

Γιατί όμως; Τι συμβαίνει;

8 Νοεμβρίου 2013

Η επιτυχία της ζωής


Να ξυπνάς κάθε μέρα με την αίσθηση ότι ξυπνάς για πρώτη φορά.

Να έχεις τον ενθουσιασμό, την ταπεινότητα και την αγνότητα να μάθεις εκ νέου τα πάντα.

Να συναντάς τους ανθρώπους σα να τους βλέπεις για πρώτη φορά.

Να περνάς από τη μια κατάσταση ύπαρξης στην άλλη με ευκολία, χωρίς να κρατιέσαι από παρελθοντικές εμπειρίας και αποτυχίες.

Να οδηγείσαι από το πάθος και τη σιγουριά της καρδιάς σου που θέλει να δημιουργεί.

Να σέβεσαι και να εκφράζεις κάθε συναίσθημά σου με καθαρότητα.

2 Νοεμβρίου 2013

Το αόρατο μάτριξ



Η καταπληκτικότερη επιτυχία του μάτριξ (του προγραμματισμού στο νου μας) είναι ότι δεν γίνεται αντιληπτός, δεν εμφανίζεται πουθενά και δεν μπορούμε με συνηθισμένες μεθόδους με τις οποίες ψάχνουμε για αποδείξεις, να τον αγγίξουμε.

Το λέμε συνέχεια, το βλέπουμε πλέον παντού να αναφέρεται, αλλά πόσο το κατανοούμε αυτό;

Ξεκινάω από ένα δεδομένο, που δεν αμφισβητώ; Βέβαια και είναι δεδομένο: ένα γεγονός που πια δεν χωράει καμία αμφισβήτηση παρά μόνο από αυτούς που βρίσκονται παγιδευμένοι σε παλαιότερες καταστάσεις συνείδησης, από τις οποίες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν. Αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να αντιληφθούν το μάτριξ αλλά ούτε και να κατανοήσουν οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό βιωματικά. Και είναι πολλοί…

16 Οκτωβρίου 2013

Τι επιλέγουμε για τα παιδιά μας;


Για πολλούς, πιο μεγάλη σημασία έχει το ότι το unschooling ή homeschooling είναι παράνομο παρά το τι προσφέρουν πραγματικά στα παιδιά τους, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Κάποιοι άλλοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την ουσία της εκπαίδευσης των παιδιών τους, έχοντας αντιληφθεί ότι η παιδεία είναι ανεξάρτητη του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος και ότι πολεμώντας κάτι, ενώ παραμένουν συμβιβασμένοι σε αυτό, δεν οδηγεί πουθενά. Για αυτούς γράφω!

Το αν θα επιλέξει κάποιος να απαλλάξει ή όχι το παιδί του από το σχολικό σύστημα, είναι τεράστια συζήτηση, χωρίς εύκολες απαντήσεις, που οφείλει να κάνει με τον εαυτό του. Είμαι όμως σίγουρη ότι οι περισσότεροι από μας, δεν θα επιλέγαμε αυτή την οδό, αν είχαμε άλλη, πιο δημιουργική εκδοχή.

Όμως το unschooling σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από απλή μη συμμετοχή στο σχολείο. Η έννοια είναι ευρύτερη (ή θα έπρεπε να είναι) και αφορά τον από-προγραμματισμό μας, από κάθε είδους προγραμματισμούς που κρατάνε κλειστό και παγιδευμένο το νου μας και κατ’ επέκταση τον εαυτό μας. Διότι, αν δεν έχουμε οι ίδιοι απαλλαγεί απ’ όσα μας περιορίζουν, πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως μπορούμε να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό στα παιδιά μας;

12 Οκτωβρίου 2013

Δυο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι


Μας αρέσει να λέμε ότι όσο η μια πολικότητα, η αρνητική, αγριεύει, τόσο η άλλη η θετική αναδιπλώνεται και εμφανίζεται. Δεν νομίζω να αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι τι ακριβώς σημαίνει αυτό (και στις δυο πλευρές). Τις τελευταίες μέρες είχα την ευκαιρία να το ζήσω και να το διαπιστώσω όλο αυτό, σε όλο του το μεγαλείο.

Το σύστημα, σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς του, καθημερινά χειροτερεύει, ξεπερνά τα όρια επικίνδυνα, και με θράσος επιμένει να αδικεί, να αρπάζει, να εξευτελίζει τον άνθρωπο και την ίδια τη ζωή. Η πιο πρόσφατη μου εμπειρία αφορούσε το σύστημα «υγείας», το οποίο έχει καταντήσει σύστημα εμπορίου, διαφθοράς και εκμετάλλευσης του ανθρώπου, της τεχνολογίας… και αναφέρομαι στον ιδιωτικό τομέα. Αν υπάρξει ανάγκη και λόγος θα αναφερθώ μελλοντικά με συγκεκριμένα γεγονότα, ονόματα και πρακτικές που είδα, άκουσα, βίωσα η ίδια…

7 Οκτωβρίου 2013

Ντρέπομαι…

Ντρέπομαι που ανήκω σε αυτή τη γενιά που ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια ευθύνη που έχει απέναντι στην ίδια τη ζωή, τη συνέχιση, τα παιδιά, την ύπαρξη.

Θυμώνω και αηδιάζω με τα ψεύτικα λόγια «ενδιαφέροντος», «ανάπτυξης» και «επένδυσης» που είναι μεγάλα αλλά κούφια, φανταχτερά αλλά άδεια από συνέπεια, ευθύνη και ανάλογη δράση.

Λυπάμαι που ακόμα ζει και βασιλεύει το σύστημα του προσωπικού κέρδους, της άγνοιας και της τεράστιας παραπληροφόρησης.

Αγωνιώ για την παρατεταμένη αδράνεια, τον ανίσχυρο πανικό που ακινητοποιούν τον κατά τα άλλα ασύλληπτο δυναμισμό της ατομικότητας.

Ντρέπομαι για τα ψεύτικα ιδανικά που παρορμητικά μεταφέρουμε στα παιδιά μας, όντας ένοχοι, μικροί και αποπλανημένα πρόβατα στο ισχυροφανές σύστημα υποδούλωσής μας.

21 Σεπτεμβρίου 2013

Κατάθλιψη: όχι, δεν είναι ασθένεια

Φυσικά και δικαιούσαι να παραιτηθείς, να είσαι θλιμμένος, να θέλεις να δραπετεύσεις αυτή την ηλίθια πραγματικότητα που ζούμε ως κοινωνία. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να απορρίψεις τον εαυτό σου γι’ αυτό ή να προσπαθήσεις να τον «διορθώσεις» με θεωρίες «αγάπης και φωτός» που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αληθινή ζωή! 

Τι νόημα έχουν οι θεωρίες όταν δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το επόμενο σου γεύμα, όταν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, όταν έχεις τόσο θυμό μέσα σου, όταν έχεις χάσει τη δουλειά σου, όταν τίποτα δεν έχει καμία σημασία πια; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να οραματιστείς «κάτι θετικό», όταν όλες οι εικόνες που έρχονται κατακλυσμιαία στο νου σου είναι εικόνες φρίκης, καταστροφής, ματαιότητας και απόρριψης; Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι και που μπορείς να ανεχτείς είναι κάποιον εξυπνάκια να σου λέει να είσαι αισιόδοξος, να «βλέπεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής». ΔΕΝ υπάρχει φωτεινή πλευρά! Συνειδητοποίησέ το, αποδέξου το! Κυλιέσαι στα σκατά και στριφογυρίζεις χαοτικά γύρω από αρνητικές διαδικασίες σκέψης. Αυτό είναι μόνο!

13 Σεπτεμβρίου 2013

Λυπάμαι...

Πόσο λυπάμαι για όλη αυτήν την παραπληροφόρηση αλλά περισσότερο για όλους αυτούς που τη δέχονται ασυζητητί, διαιωνίζοντας το ανθρώπινο δράμα. Λυπάμαι και θυμώνω για πολλά πράγματα που πλέον αντιλαμβάνομαι κι ας θέλουν να κρύβονται από το προσκήνιο της συνειδητότητάς μας.

Λυπάμαι για τους απογοητευμένους και τους ευκολόπιστους που διαχώρισαν την πνευματικότητα από τον υλισμό, την καθημερινότητα από τη φιλοσοφία, το νόημα της ζωής με την επιλογή της δράσης τους. Βλέπω ανθρώπους που στερούνται διάκρισης να απορρίπτουν συνολικά, ό,τι έχουν αποφασίσει ότι δεν ταιριάζει με τις πεποιθήσεις και τις παρελθοντικές δομές τους.

7 Σεπτεμβρίου 2013

Έχω ένα Όραμα!

Μερικές φορές νοιώθω πως άδικα γράφω, άλλες απλά ακολουθώ την καρδιά μου χωρίς να προσπαθώ να ορίσω ή να αξιολογήσω οτιδήποτε. Και αφήνω τα άρθρα να πάρουν τη δική τους πορεία… μια πορεία που ακολουθεί τη δική μου, σε μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, αλλαγές και ανατροπές.

Ποτέ δεν φανταζόμουν, όταν ήμουν μικρότερη ότι τα «πενήντα» θα ήταν έτσι! Διαπιστώνω, τώρα που πέρασα το κατώφλι, ότι είναι απλά ένα νούμερο, που όσοι το επιτρέπουν, τους ορίζει, τους εμποδίζει και συχνά τους διαμορφώνει. Μ’ εμένα δεν συμβαίνει, και γι’ αυτό δεν έχω κανένα λόγο να το κρύβω.

Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να νοιώθει ποτέ ότι ανήκει απόλυτα σε αυτόν, χωρίς να έχει καταφέρει να συμβιβαστεί με αυτόν. Η πιο επιεικής λέξη που θα χαρακτήριζε την περίπτωσή μου είναι «περίεργη». Η συμμόρφωση και εγώ, ποτέ δε γίναμε φίλες… και όσο μεγαλώνω, τόσο εκδηλώνεται εντονότερα αυτό, χωρίς να ξέρω αν έχει όρια και σταματημό.

Όσο συνδέομαι με τον Εαυτό μου, τόσο λιγότερο μ’ ενδιαφέρει η γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα ή για τις ιδέες και τις ανατροπές μου. Όσο ενώνομαι με το Είναι μου, τόσο «επιστρέφω» και γίνομαι παιδί, που θέλει να αμφισβητεί τα πάντα και να ανατρέπει τα δεδομένα. Η εσωτερική Όραση μου επιτρέπει να βλέπω πίσω και πέρα από τα φαινόμενα, να αποκωδικοποιώ (όχι πάντα και έχει και αυτό τη σημασία του) τις εικονικές πραγματικότητες και το μάτριξ. Αυτό συνοδεύεται με τεράστια ευθύνη, την οποία άλλοτε αναλαμβάνω ευχαρίστως και με απόλυτη προθυμία, άλλοτε με βαραίνει και με οδηγεί αναπόφευκτα μακριά από την κοινωνία, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσω πάλι και να επικοινωνήσω.

5 Σεπτεμβρίου 2013

Σκόρπιες σκέψεις...μη δίνετε σημασία...



Διαισθάνομαι τελευταία ένα αόρατο «κενό» να πλανιέται στην ατμόσφαιρα, μια παγωμάρα, ένα φοβικό «σταμάτημα», σαν να περιμένει κάτι να συμβεί.

Η ενέργεια σίγουρα αλλάζει, αν και δεν γίνεται αντιληπτό αυτό σε συλλογικό επίπεδο. Τον φετινό χειμώνα θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά. Οι ισορροπίες αλλάζουν αλλά τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί. Σίγουρα ψηλαφούμε – όσοι μπορούμε – τις τάσεις, και βάσει αυτές επιλέγουμε τη δράση μας.

Βλέπω πολλούς να έχουν σταματήσει να μιλάνε. Πολλές προηγούμενες προβλέψεις, πέρασαν αναγκαστικά στην αφάνεια του ψεύδους. Πολλοί δήθεν αρχηγοί και καθοδηγητές σώπασαν ή έχασαν την αίγλη τους. Ανακυκλώμενα αποφθέγματα έχουν κοπάσει αρκετά. Απλοί, σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εκφράζονται δειλά. Καλό αυτό!

3 Σεπτεμβρίου 2013

Ο ρόλος της Ειδικής Εκπαίδευσης

 Ένας όρος που έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε και να εμπιστευόμαστε, ακόμα και να λειτουργούμε, χωρίς να αναρωτιόμαστε αν όντως ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και ικανότητες των παιδιών μας. Διερωτώμαι…

Παρακολουθώντας παιδιά με «ιδιαίτερες ικανότητες» όπως χαρακτηριστικά ονομάζονται, αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως έχουμε κάνει λάθος εξ’ αρχής, οικοδομώντας μια φιλοσοφία «βοήθειας» και στήριξης, με πολλά κρυμμένα σημεία σκέψης, που περισσότερο στηρίζουν τον δικό μας εγωισμό.

26 Αυγούστου 2013

Το άγνωστο δεξί ημισφαίριο (εισαγωγή)

Έχω καταλάβει πια (επιτέλους), ότι δεν μπορώ να «σώσω τον κόσμο», δεν μπορώ ν’ αλλάξω την κοινωνία και ότι είμαι απλά ένας κόκκος άμμου, στην απεραντοσύνη της ζωής. Όμως παράλληλα, έχω καταλάβει ότι οφείλω την αλήθεια μου, οφείλω να εκφράσω αυτό που γνωρίζω, ανάμεσα στα τόσα που ακόμα δεν γνωρίζω. 

Χρειάζεται τεράστια έρευνα, πολύχρονη αφοσίωση και παίδεμα, για να καταλήξει κάποιος με τόση σιγουριά σε αυτό που η καρδιά φωνάζει και ο νους έχει επιτέλους αποδεχτεί. Χωρίς να χρειάζομαι πλέον τη συμφωνία κανενός, χωρίς να έχω την υποστήριξη των στατιστικών ερευνών, πολλές από τις οποίες είναι κατευθυνόμενες, οφείλω, νοιώθω, να δώσω αυτούσια, αυτό που αποκαλύπτεται και είναι αληθινό. Εύχομαι, οι κατάλληλοι άνθρωποι,, που έχουν τα μέσα και τη γνώση, να το πάρουν και να το κάνουν «επιστήμη», στηρίζοντάς το με αδιάψευστα στοιχεία αποδεικτικά, όταν έρθει η ώρα της αλλαγής των πεποιθήσεών μας.

Θα χρειαζόμουν τόμους βιβλίων για να αναφερθώ αποτελεσματικά στο πώς κατέληξα σε αυτά τα συμπεράσματα, στο πώς μού αποκαλύφθηκε αυτή η γνώση, αλλά ίσως αυτό δεν έχει σημασία σε αυτή τη φάση. Όποιος είναι έτοιμος να τη συλλάβει, ξέρω ότι θα συνδεθεί με αυτήν και θα αναγνωρίσει την αλήθεια της, μέσα του.

23 Αυγούστου 2013

Η τραγωδία αρχίζει...

Πλησιάζει το ξεκίνημα μιας ακόμα νέας ακαδημαϊκής χρονιάς. Όσο σκέφτομαι τα παιδάκια (ειδικά), που, εκτός από την καθιερωμένη βόλτα στο Jumbo για να ζήσουν για λίγο το φαντασμαγορικό όνειρο των νέων αποκτημάτων, στον χρωματιστό, λαμπρό κόσμο της ύλης, αυτό που τα περιμένει είναι κάθε άλλο παρά παράταση της χαράς, του ενθουσιασμού και της δημιουργικότητάς τους. 

Η συνέχεια, λίγο πολύ γνώριμη… ατελείωτες ώρες στο διάβασμα, γεμάτες ώρες και μέρες με επιλογές που δεν έχουν κάνει τα ίδια, μακριά από το παιχνίδι, μέσα σε μια κοινωνία του πρέπει, της διάγνωσης και της αντιμετώπισης, της επιφανειακής αξιολόγησης και της συνειδητότητας κλώνων. Με τρομάζει! Αυτά, ακόμα νομίζουν ότι ίσως κάτι αλλάξει, ίσως φέτος να είναι διαφορετικά όλα, προσδοκώντας από τον εαυτό τους να φτάσουν, να περάσουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έχουν ήδη μπει και παγιδευτεί στο παιχνίδι της σύγκρισης, της επίδειξης και του κρυφού…

20 Αυγούστου 2013

Αφύπνιση ή άλλη μια παρανόηση στις πολλές;


Ποτέ πλέον δεν αποφασίζω και κάθομαι να γράψω ένα άρθρο, επί τούτου. Όλα αναδύονται από μόνα τους, ανεξάρτητα από τη δική πρόθεση και θέληση, αρχίζοντας να «γράφονται» στο κεφάλι μου, ενόσω εγώ ασχολούμαι συνήθως με άλλα πράγματα. Έτσι κι αυτό, άλλη ήταν η αρχική πρόθεση, αλλιώς συνδυάστηκε μέσα μου…

Τον Ιούλιο του 2011 είχα γράψει ένα άρθρο, «Η ώρα των πολεμιστών», χωρίς να συνειδητοποιώ το μέγεθος της ευθύνης του και χωρίς να γνωρίζω φυσικά την τροπή της μετέπειτα ζωής μου. Τώρα, ένα χρόνο περίπου αργότερα, βρίσκομαι σε ένα κομβικό σημείο της ζωής μου, από όλες τις απόψεις και σε όλα τα επίπεδα, που ξέρω ότι αντικατοπτρίζει το συλλογικό γίγνεσθαι, έστω κι αν δεν φαίνεται τόσο ξεκάθαρα ή δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμα από πολλούς.

Όντας ασυμβίβαστη, ανήσυχη, ενθουσιώδες παιδί και αθεράπευτα ρομαντική (οι έννοιες δεν αντιστοιχούν με τις τρέχουσες αντιλήψεις περί αυτών), και ανίκανη να επαναπαυθώ «στις δάφνες μου», πολύ πρόσφατα αντιλήφθηκα με έκπληξη και θλίψη, την συλλογική αντίληψη περί αφύπνισης και το νέο μάτριξ που έχει δημιουργηθεί. Κάπου εδώ αδυνατώ να λεκτικοποιήσω την εσωτερική σφαιρική αντίληψη, τις πολλαπλές εικόνες και πληροφορίες που συλλαμβάνω και μένω μετέωρη να περιμένω καθοδήγηση και έμπνευση…

12 Αυγούστου 2013

Η Εφηβεία... δύσκολη υπόθεση!

Οι περισσότεροι γονείς τη φοβόμαστε και σχεδόν όλοι την περνάμε δύσκολα… κάποιοι θεωρούν ότι δεν την περνάνε ποτέ.

Πάντα θεωρούσα ότι οι ειδικότεροι για ένα θέμα είναι αυτοί τους οποίους αφορά, αντί να μιλάνε άλλοι γι’ αυτούς. Εύχομαι λοιπόν να διαβάσουν το άρθρο οι έφηβοι και να τολμήσουν να πουν τη γνώμη τους, να εκφράσουν ο καθένας τη δική του οπτική, για να βοηθήσουν την κατανόηση. Δεν θα επιχειρήσω λοιπόν να μιλήσω γι’ αυτούς αλλά προς τους γονείς, ως γονιός και μέσα από την εμπειρία μου με γονείς και εφήβους.

Τι κάνει την εφηβεία τόσο δύσκολη;

Κατ’ αρχάς και μόνο ότι τη θεωρούμε δύσκολη, «την τρομερή ηλικία», από την οποία ευχόμαστε να επιβιώσουμε, ήδη βάσει μέσα μας τον προγραμματισμό ότι θα ζήσουμε κάτι που δεν θέλουμε. Ακούμε άλλους, διαβάζουμε πολλά, περιμένουμε τα χειρότερα… ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

8 Αυγούστου 2013

Το ενδιάμεσο κενό

Κύκλους κατανόησης κάνουμε. 

Κάθε κύκλος είναι αποκαλυπτικός ή και καθηλωτικός, ανάλογα με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε και τον αισθανόμαστε.

Υπάρχει μια περίοδος σχεδιασμού και υλοποίησης και μια περίοδος ανταμοιβής ή εμπειρίας της προηγούμενης. Αλλά ενδιάμεσα των δυο, υπάρχει ένα ενδιάμεσο κενό, απόλυτα αναγκαίο, όμως συχνά μη αποδεκτό.

Στη γραμμικότητα που ζούμε, στο διχασμό των αντιθέτων και στην ανάλυση και κατανόησή τους, έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε όλα τα στάδια της δημιουργίας, αντί να προσπαθούμε να τα γεφυρώσουμε, να τα αγνοήσουμε ή να τα ντύσουμε με αντίθετες, όμορφες θεωρίες περί «ενότητας», «του όλου» και «ελεύθερης βούλησης». Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν λειτουργεί ουσιαστικά, αγνοώντας και μη θέλοντας να υπάρχουμε σε οποιοδήποτε από τα αναγκαία στάδια της δημιουργίας.

31 Ιουλίου 2013

Μεγαλώνοντας παιδιά

Είναι ο δυσκολότερος και ο σπουδαιότερος ρόλος που αναλαμβάνουμε ποτέ, είτε αισθανόμαστε και συνειδητοποιούμε την ευθύνη είτε όχι. 

Σιχαίνομαι τις συμβουλές και απεχθάνομαι τα άρθρα και τις διδαχές συγκεκριμένων πρακτικών «κάνε αυτό, μην κάνεις το άλλο» που έχουν ως βάση τους το φόβο και τις ενοχές. Απεχθάνομαι επίσης τις γενικεύσεις και τις κατηγοριοποιήσεις με ανάλογα συμπεράσματα – θεωρίες, από θεωρητικούς. Αντιθέτως, σέβομαι και δίνω σημασία σε προσωπικές διαπιστώσεις, απόψεις μέσα από τη βάσανο του προσωπικού βιώματος, που θεωρώ ότι είναι και ο μόνος δάσκαλος τελικά, ειδικά αν αυτό παντρεύεται με πληροφόρηση, έρευνα, αμφισβήτηση ιδεών και δεδομένων.

Σκοπός μου επομένως είναι να δώσω κάποιες σκέψεις, τροφή για σκέψη περισσότερο, που ο καθένας, ανάλογα με την διεύρυνση της συνειδητότητάς του, θα αξιοποιήσει ανάλογα.

27 Ιουλίου 2013

Φαντάσου για λίγο...

«Σκέψου να είχαμε όλοι οι άνθρωποι τηλεπάθεια. Φαντάσου να μπορούσες να διαβάσεις καθαρά την κάθε σκέψη του κάθε ανθρώπου στον οποίο εστίαζες την προσοχή σου και αντίστοιχα ο καθένας που το επέλεγε, να διάβαζε την κάθε δική σου σκέψη με κρυστάλλινη διαύγεια. Σκέψου να έβλεπες τις εικόνες του, να αισθανόσουν το συναίσθημά του. Σκέψου να αντιλαμβανόσουν τις πραγματικές προθέσεις πίσω από τα λόγια και την κάθε σκέψη, το ίδιο και οι άλλοι για σένα. Πόσο θα άλλαζαν τα πράγματα αν δεν υπήρχαν μυστικά, αν όλες οι σκέψεις ήταν διαθέσιμες και φανερές ανά πάσα στιγμή σε όλους; Αναλογίσου όλες τις σκέψεις για τις οποίες ντρέπεσαι, όσες δεν θα ήθελες να έχεις. Σκέψου πόσο διαφορετικό είναι το μέσα σου από αυτό που τελικά φανερώνεις και υποστηρίζεις λεκτικά. Τόλμησε να ζήσεις για λίγο μέσα σε αυτήν την εικονική πραγματικότητα, έχει να σου αποκαλύψει πολλά.

Για την Ομοιοπαθητική

Η ομοιοπαθητική, όπως και άλλες γνήσιες και αυθεντικές, εναλλακτικές θεραπείες, είναι η πλησιέστερη μορφή Αυτοΐασης, που μπορεί να επιτευχθεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που υπάρχουν χιλιάδες ομοιοπαθητικά ενεργειακά φάρμακα και άπειροι τρόποι να δεις έναν ασθενή. Οι καταλληλότεροι ομοιοπαθητικοί θεραπευτές δε, γνωρίζουν καλά ότι η πρόκληση να διεισδύσουν στα «άδυτα» του ψυχισμού του ανθρώπου που ζητά τη βοήθειά τους, δεν είναι εύκολο κατόρθωμα. Η μέθοδος λειτουργεί αποτελεσματικά, από αυτούς που λειτουργούν με ευλάβεια, ταπεινότητα και σιγουριά το έργο τους… που περιλαμβάνει τη μάθηση, τη συνεχιζόμενη μόρφωση και διεύρυνση της δικής τους συνειδητότητας.

Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν, κατόπιν ιδίας εμπειρίας αλλά και μέσα από τις εμπειρίες πολλών άλλων ατόμων, ότι η ομοιοπαθητική, μπορεί να θεραπεύσει σχεδόν κάθε σύμπτωμα και ασθένεια. Πέρα από αυτό, λειτουργεί υποστηρικτικά και θετικά, ΚΑΙ στον ψυχισμό του ανθρώπου: στα συναισθήματα και στο νου… φτάνει να αναλάβει την ευθύνη και να γνωρίζει ότι δεν αρκεί να «πάρει ένα φάρμακο» αλλά χρειάζεται η δική του, ηθελημένη αφοσίωση, στην εξερεύνηση (ουσιαστικά) των κρυμμένων κομματιών του.

Δεν είναι επομένως το «τέρμα» ή ο προορισμός μιας ασθένειας η ομοιοπαθητική, αλλά η αρχή και το μέσον, που θα βοηθήσει, όποιον θέλει πραγματικά να θεραπευθεί, να συνθέσει τα αποκομμένα κομμάτια του εαυτού του, τα οποία το σώμα του φανερώνει με μπλοκαρισμένη ενέργεια, έλλειψη ή πάθηση.

25 Ιουλίου 2013

Τα αρνητικά συναισθήματα μας «καταστρέφουν»;


 Όχι φυσικά, παρόλο που βολεύει να το πιστεύουμε γιατί έτσι συνεχίζεται θριαμβευτικά η ύπνωση της συνειδητότητας. Είναι κάτι που όλοι έχουμε επιλέξει να το πιστεύουμε κατά καιρούς, όμως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε όσοι είμαστε έτοιμοι για την αλήθεια, που θα μας απελευθερώσει από κάθε περιοριστική αντίληψη.

Τα συναισθήματα, οποιαδήποτε συναισθήματα, παράγονται από σκέψης ταύτισης. Τι είναι οι «σκέψεις ταύτισης»; Ένα συγκεκριμένο συναίσθημα πυροδοτεί εικόνες στο νου, που έχουν τη βαρύτητα του βιώματος στον ψυχισμό μας. Είναι δηλαδή οι εικονικές πραγματικότητες που φτιάχνει ο νους, χωρίς την συνειδητή συγκατάθεσή μας, για αυτά που έχουμε βιώσει, δει ακούσει, ζήσει και έχουμε ταυτιστεί με αυτά συναισθηματικά. Το παρόν συναίσθημα είναι επανάληψη του ίδιου παρελθοντικού συναισθήματος, που συνδέεται αυτόματα με το συγκεκριμένο βίωμα, περιστατικό, εικονική πραγματικότητα. Κάθε φορά που η διαδικασία επαναλαμβάνεται, το συναίσθημα γίνεται πιο έντονο και πιο ισχυρό.

Όμως καμία κατάταξη ή αποφυγή ή υποτίμηση κανενός συναισθήματος δεν θα αφαιρέσει τη σκέψη - εικόνα - πεποίθηση από το νου, ούτε θα μας απαλλάξει από το αποτέλεσμα της αντίδράσής μας. Ποιας αντίδρασης; Να κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον Εαυτό και να αποποιούμαστε την ευθύνη μας, για ό,τι ο νους δεν μπορεί να συνδέσει, αλλά δημιουργεί. 

Πώς επικοινωνούμε ή μάλλον... δεν επικοινωνούμε

Φυσικά πιστεύουμε ότι το κάνουμε, αλλά αυτό που έχουμε ονομάσει ως «επικοινωνία» μέχρι στιγμής, είναι ένα απλό, φτωχικό υποκατάστατο, μιας επικοινωνίας που ακόμα δεν έχει επιτευχθεί, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο.

Τι κάνουμε δηλαδή;

· Κανένας δεν ακούει κανέναν ουσιαστικά. Όταν νομίζεις πως ακούς τον άλλον, αυτό που ο νους σου κάνει ουσιαστικά, είναι να ετοιμάζει ήδη την απάντησή του, βάσει των θέσεών του, αυτά που έχει ήδη δομημένα μέσα του, σε μια προσπάθεια να πείσει, να φανεί, να επικυρώσει.

· Δεν κάνουμε ερωτήσεις. Έχουμε άπειρα κενά στη σκέψη μας καθώς ακούμε κάποιον ή διαβάζουμε κάτι (το ίδιο είναι), τα οποία δεν συνειδητοποιούμε καν, μένοντας εστιασμένοι σε αυτό που εμείς πιστεύουμε, θέλουμε να περάσουμε ή να επιβεβαιώσουμε. Τα κενά αυτά επομένως, «γεμίζει» ο ίδιος ο εγωικός νους, με δικές του υποθέσεις, δικές του ερμηνείες, συνεχίζοντας την ταύτιση, την ενίσχυση και την κυριαρχία του εγώ.

23 Ιουλίου 2013

Για τη Σοφία…

Η μικρή μου κόρη με έχει ρωτήσει αρκετές φορές, «μαμά, τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Δυσκολεύτηκα να της απαντήσω και ακόμα δεν της έχω δώσει μια ευθεία απάντηση… μέχρι τώρα, που όλα αρχίζουν να συνθέτονται μέσα μου.

Αρχικά, πρόσεξα τη δυσφορία μέσα μου καθώς με ρωτούσε, ενώ ο νους μου προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει λογική στην ερώτησή της. ΟΤΑΝ μεγαλώσω; Δεν έχω μεγαλώσει ακόμα; Μα είμαι σχεδόν 50! Έχω ήδη αποφασίσει τι θέλω να κάνω…. ΝΑ ΚΑΝΩ… ο νους ερμηνεύει το «τι θέλεις να ΓΙΝΕΙΣ» ως «τι θέλεις να ΚΑΝΕΙΣ»! Οπότε, το εγώ υποθέτει, με μεγάλη δυσφορία πάλι, «δεν έχω ήδη κάνει αρκετά, δεν κάνω αρκετά»; Αλλά ακόμα και όταν συνειδητοποιώ όλ’ αυτά, η απάντηση ακόμα μου διαφεύγει. Έχω μάθει να μην προσπερνώ με «ελαφριά καρδιά», καμία ερώτηση της κόρης μου…

Σήμερα το πρωί, μετά από καταιγισμό σκέψεων, εικόνων και επιγνώσεων, τελικά μου δόθηκε η απάντηση (και πολλά άλλα μαζί της). Έτσι έρχονται όλα… με ένα κατακλυσμιαίο τρόπο, και τότε ο νους έχει την απίστευτη δουλειά να προσπαθήσει να βάλει «τα πάντα» σε γραμμική, δομημένη, κατανοητή, λεκτική διάταξη. 


…………..

22 Ιουλίου 2013

Η υποκρισία της καταπολέμησης των εθισμών

…γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε κανένα εθισμό

Κάθε φορά που αρχίζω να γράφω, αισθάνομαι μια πραγματική πρόκληση να καταφέρω να διατυπώσω κάθε σκέψη, επίγνωση και εικόνα που βρίσκονται στο μυαλό μου, λεκτικά. Και κάθε φορά συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι αδύνατον. Υπάρχουν τόσες οπτικές και επίπεδα σε κάθε θέμα, που έχω καταλήξει ότι τα άρθρα μπορούν να χρησιμεύουν μόνο ως έναυσμα, για να βοηθήσουμε τη διαφοροποίηση της σκέψης μας.

Οι εθισμοί είναι ένα τεράστιο θέμα που αφορά όλους μας καθώς όλοι, λίγο έως πολύ, παγιδευόμαστε στον έναν ή στον άλλο εθισμό. Οι οποιεσδήποτε πληροφορίες παραμένουν γενικές, ενώ ο καθένας χρειάζεται να εισχωρήσει βαθιά στον εαυτό του.

20 Ιουλίου 2013

Πώς διαχειριζόμαστε τη σιωπή;

Όταν υπάρχει σιωπή στο εξωτερικό επίπεδο, στις σχέσεις μας, στις επικοινωνίες μας, τότε είναι ώρα να αποδεχτούμε και να πάμε εσωτερικά, διευρύνοντας τη συνειδητότητά μας.

Η σιωπή παρερμηνεύεται από το εγώ. Θέλοντας να γνωρίζει, θα καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα, τα οποία είναι πάντα περιοριστικά, ό,τι κι αν έχει να πει.

Όταν αντιμετωπίζουμε τη σιωπή (απουσία), έχει έρθει η στιγμή να εστιαστούμε στον δικό μας εαυτό και να απελευθερώσουμε οποιεσδήποτε επιβαλλόμενες «σιωπές», οποιεσδήποτε αποσυνδέσεις. Είναι η ώρα να αναγνωρίσουμε δικές μας πεποιθήσεις και φοβίες, συγκεκριμένα, και να τις αποδεχτούμε, γιατί είναι μέρος τους ποιοι είμαστε.

17 Ιουλίου 2013

Πέρα από το "φυσιολογικό"...


Σε στιγμές πολύ τραγικές, χρειάζεται μια γερή δόση αυθεντικού χιούμορ και τη διάθεση να ρισκάρεις τα πάντα!

Περίεργο και όμορφο μαζί, μού φαίνεται, το πώς μπορούμε να έχουμε τόση όρεξη, τόσο πάθος, τόσο έρωτα, τόση διάθεση για αυθεντική δημιουργία, όταν όλα φαίνεται να γκρεμίζονται, ν’ αποσυντίθενται. Δυο εντελώς διαφορετικές και αντίθετες πραγματικότητες, που παλεύουν η μια με την άλλη να εκφραστούν.

Κι όμως, υπάρχει και ένας "άλλος" Εαυτός... ακίνητος, παρατηρητής, μετέχων μα και καθοδηγητής...

16 Ιουλίου 2013

Μικρές και μεγάλες αλήθειες

Ανα διαστήματα ανεβάζω σε διάφορους διαδικτυακούς χώρους μικρές αναλαμπές διείσδεισης της πραγματικότητας, που δεν γίνονται άρθρα αλλά αξίζουν

12 Ιουλίου 2013

Η διαδρομή Μας

Η διαδρομή του blog είναι και μια διαδρομή προς τον Εαυτό μου παράλληλα. Χωρίς να με απειλεί η οποιαδήποτε διαφοροποίησή μου από προηγούμενες θέσεις και πεποιθήσεις μου, θέλω να αφήνω τα προηγούμενα άρθρα να υπάρχουν γνωρίζοντας ότι έχουν κάτι να προσφέρουν στον κάθε τολμηρό αναζητητή που ψάχνει την ουσία μέσα του.

Εστιαζόμενοι στο στόχο, πολλές φορές χάνουμε τη μαγεία της διαδρομής. Έχω αισθανθεί πολλές τέτοιες στιγμές μαγείας στη διαδρομή μου, για να μπορώ να υποτιμώ ή να υποβιβάζω το ταξίδι μου. Ένας από τους στόχους αυτού του χώρου, και του «Κύκλου Σύνθεσης Εαυτού» (http://synthesieautou.blogspot.gr/p/blog-page_7.html) είναι να εμπνεύσω και σε σας αυτή την ουσία, στο Είναι σας.

Βάσει εκπαίδευσης, πιστεύετε ότι αν πάρετε τη ματιά σας από το στόχο σας, αυτός θα εξαφανιστεί. Παλαιότερα θα σας έλεγα ότι μόνο αν εστιάζεστε στο εδώ και τώρα, αν αφοσιωθείτε στο παρόν σας, θα καταφέρετε όχι μόνο να πετύχετε το στόχο σας αλλά και να απολαύσετε τη διαδρομή προς αυτόν. Και για πολλούς από σας, αυτό το βήμα είναι ακόμα αναγκαίο να γίνει κατανοητό βιωματικά και όχι θεωρητικά, γιατί δεν μπορείτε να προχωρήσετε στο επόμενο βήμα, όταν υπάρχουν άγνωστες πτυχές (βιωματικά) του Εαυτού σας.

8 Ιουλίου 2013

Εγωιστική σκέψη και Ευθύνη

Το πρόβλημά μας είναι ότι σκεφτόμαστε ακόμα εντελώς εγωιστικά. Και το «εγωιστικά» σημαίνει πολύ συγκεκριμένα: φοβικά, ενοχικά και με άγνοια. Αυτό έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε, αυτό συνεχίζουν να λειτουργούν οι περισσότεροι.

Όπου κι αν πας σήμερα, ακούς ανθρώπους να παραπονιούνται, να φοβούνται, να θυμώνουν και να κατακρίνουν «το σύστημα» που «τους κατάντησε» επαίτες και δανειστές της ζωής τους. Δε λέω ότι δεν έβαλαν κάποιοι επιτήδειοι το χεράκι τους, μα είναι τόσο φανερό πια ότι οι περισσότεροι λειτουργούν σαν φοβισμένα ποντίκια που κρύβονται στην κρυψώνα τους, μήπως τους χτυπήσει καμία επιπλέον αδέσποτη κεραμίδα στο κεφάλι.

5 Ιουλίου 2013

Γιατί αρνούμαι να διδάξω τα μικρά δυσλεκτικά παιδιά


Κάποια στιγμή μελλοντικά, όλο το σκηνικό που αφορά την εκπαίδευση, τη δυσλεξία, την κατανόησή μας για τις λειτουργίες του εγκεφάλου θα αλλάξει, αλλάζοντας οι άνθρωποι. Μέχρι τότε, όσοι έχουμε αντιληφθεί κάποια πράγματα, οφείλουμε να εκθέτουμε την αλήθεια μας και να δίνουμε περισσότερες επιλογές σε όσους είναι έτοιμοι να ακούσουν.

Είναι τεράστια η πλάνη που έχει καθιερωθεί, ότι τα δυσλεκτικά παιδιά δεν μπορούν να μάθουν, ότι δυσκολεύονται, ότι αδυνατούν να εκφραστούν γραπτώς. Όλα όσα παρουσιάζονται ως δυσκολία, αδυναμία, ανικανότητα και εντοπίζετε στα παιδιά σας είναι τα αποτελέσματα της άγνοιας της δικής σας και του εκπαιδευτικού συστήματος που υποστηρίζετε με τη συμμετοχή και τη συμμόρφωσή σας.

Συνειδητοποιήστε ότι τα «δυσλεκτικά παιδιά» σας είναι ένα δώρο που σας έχει δοθεί για να καταφέρετε να κατανοήσετε τον Εαυτό σας καλύτερα και να δείτε την πραγματικότητα με άλλη, εντελώς νέα ματιά. Ό,τι κι αν κάνετε, ό,τι κι αν προσπαθήσετε, δεν θα καταφέρετε να τα κάνετε να υποταχθούν στο σύστημα σκέψης που υπηρετείτε. Δείτε το ότι δεν εξυπηρετεί κανέναν πια και ετοιμάζεται να γκρεμιστεί ολοκληρωτικά για να γεννηθεί το καινούργιο.

4 Ιουλίου 2013

Αποδοχή των πεποιθήσεων. Ο δρόμος προς τον Εαυτό

γράφει ο Αλκιρέας


Τις τελευταίες μέρες, μετά την ολοκλήρωση των άρθρων που σχετίζονται με τις πέντε λειτουργικές πληροφορίες-αρχεία της ψυχής μας, έμεινα λίγο για να παρακολουθήσω τον αντίκτυπο που είχαν μέσα σας, αφουγκραζόμενος τις αλληλεπιδράσεις σας με όλη αυτή την πληροφορία… Κάποια στιγμή επίσης έμεινα να παρατηρώ και καταστάσεις που προέκυψαν, οι οποίες για μερικούς ήταν σχεδόν βιωματικές… Σε λίγες από αυτές μάλιστα αποφάσισα να συμμετέχω κι εγώ με σχόλια και σε άλλες πάλι άφησα να εξελιχθούν μονάχα με το δικό σας τρόπο… Ένα τρόπο και μια αλληλεπίδραση που άρχισε να δείχνει τη μικρή σπίθα της διαφοράς στην γενικότερη αντίληψη περί ψυχολογίας και συμπεριφοράς μας… Μιας συμπεριφοράς τόσο σε σχέση από τους άλλους προς εμάς, όσο και από εμάς προς τους άλλους…

21 Ιουνίου 2013

Εσύ και Εγώ

Ξεκινάω από το ότι «τίποτα δεν είναι λάθος» και ότι «όλα έχουν λόγο ύπαρξης». Δεν υπάρχει δηλαδή μια σωστή άποψη και μια (ή πολλές) λανθασμένη άποψη. Αυτό θα ήταν βολικό και σίγουρα θρέφει το εγώ, αλλά απλά δεν είναι αλήθεια.

Πιο απλά, αν εγώ έχω μια Α άποψη και εσύ έχεις μια Β άποψη και έχουμε συναντηθεί (είτε προσωπικά είτε διαδικτυακά), τότε έχω κάτι να σου δώσω και έχεις κάτι να μου δώσεις, μέσα από την ατομικότητά μας και όχι την απόρριψη αυτής. Περίεργο, όμως ο εκπαιδευμένος μας νους δεν το κατανοεί αυτό.

Έχουμε συνηθίσει στην πρακτική να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς ουσιαστικά να ακούμε (ακούμε μόνο με ανοιχτό και όχι κολλημένο μυαλό), να απορρίπτουμε, να επικρίνουμε, να αγνοούμε, να επιβαλλόμαστε. Πάγιες, όμως ξεπερασμένες πρακτικές, ενώ το καινούργιο ακόμα δεν διαφαίνεται καθαρά, γιατί είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας...

2 Ιουνίου 2013

Η αθωότητα της ειλικρίνειας

Ποτέ δεν είναι αργά για να θυμηθούμε την αθωότητά μας και δεν χρειάζονται πολλά πολλά.

Η σπουδαιότερη, για μένα, ιδιότητα του να είσαι παιδί, είναι να βλέπεις τα πάντα με δέος και να τολμάς να κάνεις απλές ερωτήσεις. Όταν θέλεις να γνωρίσεις κάτι, να μάθεις, απλά ρωτάς, όποιον κι αν έχεις απέναντί σου, όπως κι αν φανείς τολμώντας της ερωτήσεις.
Έχω αντιληφθεί, δουλεύοντας με ανθρώπους κάθε ηλικίας, ότι ένας από τους κυριότερους λόγους που οι άνθρωποι γερνούν και υποφέρουν είναι γιατί έχουν σταματήσει να θέτουν απλές, άμεσες, αθώες ερωτήσεις.

Οι ενήλικες, πιο συχνά κάνουν ερωτήσεις για να επιβεβαιώσουν αυτά που ήδη ξέρουν ή νομίζουν πως ξέρουν. Αυτή είναι μια πολύ διαφορετική συμπεριφορά/λειτουργία, από την παιδική αθωότητα, η οποία ζητά παθιασμένα να μάθει. Όταν ο νους είναι απασχολημένος να κατηγοριοποιεί, να υποθέτει, να φτιάχνει πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι συμπαγείς και αδιαπραγμάτευτα δομημένες, οι απαντήσεις δεν γίνονται κατανοητές ή απορρίπτονται από το εγώ, ενώ οι συζητήσεις είναι πάντα «κλειστές», οδηγώντας σε στασιμότητα και επιπλέον διάσπαση.